Wyrok NSA z dnia 21 lutego 2014 r., sygn. I OSK 2324/12

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Wiesław Morys (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Barbara Adamiak Sędzia NSA Aleksandra Łaskarzewska Protokolant st. inspektor sądowy Tomasz Zieliński po rozpoznaniu w dniu 21 lutego 2014 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej A. P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 czerwca 2012 r. sygn. akt II SA/Wa 842/12 w sprawie ze skargi A. P. na decyzję Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych z dnia [...] marca 2012 r. nr [...] w przedmiocie odmowy udostępnienia danych osobowych 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie; 2. zasądza od Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych na rzecz A. P. kwotę 400 (czterysta) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 18 czerwca 2012r., sygn. akt II SA/Wa 842/12, oddalił skargę A. P. na decyzję Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych z dnia [...] marca 2012 r. w przedmiocie odmowy udostępnienia danych osobowych.

Przedstawiając w jego uzasadnieniu stan faktyczny sprawy Sąd pierwszej instancji wskazał, iż A. P. zwrócił się do Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych o udostępnienie danych osobowych użytkownika domeny internetowej [...] posługującego się adresem IP [...], który w dniu 29 sierpnia 2010 r. dokonał zniesławiającego go wpisu. W ocenie organu uwzględnienie wniosku skutkowałoby naruszeniem tajemnicy telekomunikacyjnej. Tymczasem zasadniczym warunkiem dopuszczalności każdej czynności mieszczącej się w pojęciu przetwarzania danych osobowych (art. 7 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. z 2002 r. Nr 101, poz. 926 ze zm.) jest spełnienie jednej z przesłanek określonych w art. 23 ust. 1 tej ustawy. Jednakowoż, jeżeli przepisy innego aktu prawnego przewidują większą ochronę niż przepisy ustawy o ochronie danych osobowych, stosuje się przepisy tego aktu prawnego. W art. 159 ust. 1 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. Nr 171, poz. 1800 ze zm.) zdefiniowano zakres tajemnicy komunikowania się w sieciach telekomunikacyjnych, czyli tajemnicę telekomunikacyjną, która obejmuje m.in. dane dotyczące użytkownika. Stosownie do art. 159 ust. 2 tej ustawy zakazane jest zapoznawanie się, utrwalanie, przechowywanie, przekazywanie lub inne wykorzystanie treści lub danych objętych tajemnicą telekomunikacyjną przez osoby inne niż nadawca i odbiorca komunikatu, chyba że będzie to przedmiotem usługi lub będzie niezbędne do jej wykonania (pkt 1), nastąpi za zgodą nadawcy lub odbiorcy, których dane te dotyczą (pkt 2), dokonanie tych czynności jest niezbędne w celu rejestrowania komunikatów i związanych z nimi danych transmisyjnych, stosowanego w zgodnej z prawem praktyce handlowej dla celów zapewnienia dowodów transakcji handlowej lub celów łączności w działalności handlowej (pkt 3), będzie to konieczne z innych powodów przewidzianych ustawą lub przepisami odrębnymi (pkt 4). Zgodnie z art. 161 ust. 1 Prawa telekomunikacyjnego treści lub dane objęte tajemnicą telekomunikacyjną mogą być zbierane, utrwalane, przechowywane, opracowywane, zmieniane, usuwane lub udostępniane tylko wówczas, gdy czynności te dotyczą usługi świadczonej użytkownikowi albo są niezbędne do jej wykonania. Powołane przepisy przewidują dalej idącą ochronę danych osobowych. Dlatego też organ zaskarżoną decyzją, wydaną na podstawie art. art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., art. 159 i art. 161 ustawy Prawo telekomunikacyjne oraz art. 5, art. 12 pkt 2 i art. 22 ustawy o ochronie danych osobowych, utrzymał w mocy swą decyzję z dnia 19 grudnia 2011 r. o odmowie uwzględnienia wniosku o nakazanie [...] Sp. z o. o. z siedzibą w Warszawie udostępnienia danych osobowych wspominanego wyżej użytkownika domeny internetowej. Wniosku, w którym strona wskazując na potrzebę uzyskania danych w celu pociągnięcia sprawcy przestępstwa zniesławienia do odpowiedzialności karnej, dowodziła, że organy ścigania domówiły prowadzenia postępowania, a sąd zażądał podania personaliów podejrzanego i z powodu ich niepodania uznał prywatny akt oskarżenia za bezskuteczny. Administrator portalu odmówił podania żądanych danych z powodu ochrony tajemnicy telekomunikacyjnej.