Wyrok NSA z dnia 25 listopada 2014 r., sygn. II GSK 1764/12

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Joanna Sieńczyło - Chlabicz (spr.) Sędzia NSA Gabriela Jyż Sędzia NSA Krystyna Anna Stec Protokolant Jerzy Stelmaszuk po rozpoznaniu w dniu 25 listopada 2014 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej M. P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 2 lutego 2012 r., sygn. akt VI SA/Wa 2193/11, w sprawie ze skargi M. P. na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej w W. z dnia [...] lutego 2011 r., nr [...] w przedmiocie unieważnienia prawa ochronnego na znak towarowy oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 2 lutego 2012 r. o sygn. akt VI SA/Wa 2193/11, oddalił skargę [...] na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] lutego 2011 r. nr [...] w przedmiocie unieważnienia prawa ochronnego na znak towarowy.

Sąd I instancji za podstawę rozstrzygnięcia przyjął następujące ustalenia.

I

Decyzją z dnia [...] lutego 2006 r. Urząd Patentowy RP (UPRP lub organ) udzielił na rzecz [...] (dalej: uprawniony) prawa ochronnego na słowny znak towarowy [...] o nr [...]. Znak ten został zgłoszony w dniu [...] listopada 2000 r. i przeznaczony do oznaczania usług z klas 35, 42.

W dniu [...] października 2008 r. [...] (dalej: skarżąca lub wnioskodawczyni) złożyła wniosek o unieważnienie prawa ochronnego na słowny znak towarowy [...]. Ostatecznie jako podstawę unieważnienia wskazała naruszenie art. 8 pkt 1 ustawy z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych (Dz. U. Nr 5, poz. 17 ze zm.; dalej: u.z.t.) w części dotyczącej sprzeczności z zasadami współżycia społecznego.

Wnioskodawczyni wskazała, że sporny znak towarowy [...] został zgłoszony przez uprawnionego w innym celu niż uzyskanie ochrony i stanowi to naruszenie zasad współżycia społecznego. Jej zdaniem zamiarem rzeczywistym w chwili zgłoszenia spornego znaku była chęć obejścia przepisów regulujących kwestie zgłaszania znaków. Naruszono także zasady dobrych obyczajów kupieckich poprzez fakt uzyskania prawa wyłącznego w sytuacji, gdy znak nie był używany. Uprawniony, zdaniem wnioskodawczyni, w chwili zgłoszenia chciał jedynie zablokować możliwość używania tego znaku przez inne podmioty, co było niewątpliwie sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Wnioskodawczyni podniosła, że uprawniony dokonał zgłoszeń znaków spornych [...], działając ze świadomością, że wcześniejsze prawa [...]uznane zostaną za wygasłe (decyzje stwierdzające wygaśnięcie prawa w dniu [...] września 2002 r. oraz [...] listopada 2002 r.) i chcąc w ten sposób zapewnić sobie kolejny okres ochronny, liczony od zgłoszenia kolejnych znaków.