Wyrok NSA z dnia 16 października 2014 r., sygn. II FSK 2504/12

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Tomasz Zborzyński (sprawozdawca), Sędzia NSA Tomasz Kolanowski, Sędzia del. WSA Nina Półtorak, Protokolant Anna Rembowska, po rozpoznaniu w dniu 16 października 2014 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej S. P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 18 kwietnia 2012 r. sygn. akt I SA/Łd 217/12 w sprawie ze skargi S. P. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 27 grudnia 2011 r. nr [...] w przedmiocie określenia zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2008 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od S. P. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi kwotę 7200 (słownie: siedem tysięcy dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi oddalił skargę S.P. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w L. w przedmiocie określenia zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2008 r.

Stan sprawy Sąd przedstawił następująco:

Decyzją z dnia 7 kwietnia 2011 r. Naczelnik I Urzędu L. określił skarżącemu zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2008 r. w kwocie 37.905 zł.

Po rozpatrzeniu odwołania Dyrektor Izby Skarbowej w L. decyzją z dnia 27 grudnia 2011 r. utrzymał w mocy rozstrzygnięcie organu podatkowego pierwszej instancji, wskazując, że w złożonych korektach deklaracji podatkowych za 2008 r. skarżący wykazał jako koszt uzyskania przychodu kwotę 145.398,62 zł wraz z odsetkami, która stanowić miała stratę nadzwyczajną z uwagi na utratę składników majątku firmy zajętych bezprawnie przez komornika sądowego w roku 2002, nie dokonał jednak obniżenia dochodu o stratę w rozumieniu art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (obecnie: Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm., dalej: u.p.d.o.f.), ale zwiększył koszty uzyskania przychodów o określone przez siebie wydatki na zakup nieruchomości bezprawnie zajętych przez komornika. Przepisy art. 9 ust. 2 i ust. 3 u.p.d.o.f. w takiej sytuacji nie mają zastosowania. Nie było także podstaw do uznania za koszty uzyskania przychodu w 2008 r. wydatków poniesionych na zakup ruchomości w latach 2000-2001 r., bowiem wydatki te mogły stanowić koszty uzyskania przychodu w roku ich poniesienia. Ponadto skarżący niezasadnie zaliczył do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na wyjazd wraz z żoną na imprezę turystyczną na Cypr, nie wykazując, aby miał on związek z planowanym rozszerzeniem działalności gospodarczej. Wreszcie, skarżący zaliczył do kosztów uzyskania przychodu wydatki na usługi budowlane w wysokości 26.730 zł netto, potwierdzone fakturą nie dokumentującą rzeczywistych zdarzeń gospodarczych, gdyż wystawca faktury nie sprzedał skarżącemu opisanych w niej usług, a wskazany na niej numer identyfikacji podatkowej nie odpowiada numerowi wystawcy.