Wyrok NSA z dnia 16 października 2014 r., sygn. II FSK 2507/12

W sytuacji, gdy formuła uzasadnienia prawomocnego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego orzekającego w sprawie po raz pierwszy wyraźnie określa zakres, w jakim skarga zostaje uwzględniona i w zakres ten niewątpliwie nie wchodzi problem obliczania jednostkowego kosztu uzyskania przychodu ze sprzedaży poszczególnych działek z pominięciem obszaru przeznaczonego na drogi, kwestię tę należy uznać za prawomocnie przesądzoną za skutkiem określonym w art. 170 P.p.s.a. Oznacza to, że w toku dalszego postępowania nie może już do niej powracać ani Wojewódzki Sąd Administracyjny, ani Naczelny Sąd Administracyjny.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Tomasz Zborzyński (sprawozdawca), Sędzia NSA Tomasz Kolanowski, Sędzia del. WSA Nina Półtorak, Protokolant Anna Rembowska, po rozpoznaniu w dniu 16 października 2014 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej H.U. i B.K.-U. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 22 maja 2012 r. sygn. akt I SA/Łd 265/12 w sprawie ze skargi H.U. i B.K.-U. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 30 grudnia 2011 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2003 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od H.U. i B.K.-U. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi kwotę 1800 (słownie: jeden tysiąc osiemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi oddalił skargę H.U. i B.K.U. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w L. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za rok 2003.

Stan sprawy Sąd przedstawił w sposób następujący:

Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w L. decyzją z dnia 5 maja 2009 r. określił skarżącym zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za rok 2003 w kwocie 186.578 zł oraz skarżącej - stratę z działalności gospodarczej za ten rok w wysokości 108.666,82 zł. Stwierdził, że skarżący prowadząc działalność gospodarczą pod firmą V. zaniżył o kwotę 22.200 zł przychody z częściowo nieodpłatnego odstąpienia nieruchomości do używania osobom trzecim oraz zawyżył koszty uzyskania przychodów o kwotę 400.452,88 zł wskutek wprowadzenia nieruchomości do ewidencji środków trwałych po cenie rynkowej, a nie według ceny nabycia. Skarżący nabyli bowiem nieruchomość z przeznaczeniem pod budownictwo jednorodzinne w 1999 r. za cenę 2.600.000 zł, po powiększeniu jej wartości o koszty nabycia w kwocie 95.896,68 zł skarżący wprowadził ją do ewidencji środków trwałych prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, w tym samym roku wykreślił z tej ewidencji, a w roku 2000 ponownie do niej wprowadził, przyjmując wartość 9.117.290 zł. Ponadto w ramach działalności gospodarczej prowadzonej w formie spółki cywilnej P. zawyżono koszty uzyskania przychodów: o kwotę 365.483,52 zł wskutek dokonania odpisu amortyzacyjnego od zorganizowanej części przedsiębiorstwa w postaci zakładu kostki brukowej za lipiec 2003 r., w sytuacji, gdy wskazany składnik majątku nie był w tym miesiącu używany na skutek zaprzestania działalności i nie przyniósł przychodu, o kwotę 19.504,96 zł stanowiącą podatek od towarów i usług od wierzytelności odpisanych jako nieściągalne oraz o kwotę 20.000 zł wskutek zawyżenia wartości początkowej hali produkcyjnej zakładu kostki brukowej, przy jednoczesnym zaniżeniu kosztów uzyskania przychodów o kwotę 129.212,03 zł wskutek zaniżenia wartości początkowej placów i dróg wewnętrznych oraz o kwotę 2.025 zł wskutek zaniżenia wartości początkowej środka trwałego w postaci telewizji przemysłowej.