Wyrok NSA z dnia 18 lutego 2014 r., sygn. II FSK 75/12

1. Dla zastosowania przepisów umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania nie jest wystarczający sam fakt posiadania przez podatnika rezydencji podatkowej w kraju, z którym Polskę łączy taka umowa, ale dodatkowo ten fakt musi znajdować potwierdzenie w specjalnym dokumencie urzędowym jakim jest "certyfikat rezydencji".

2. Certyfikatu rezydencji nie można zastąpić innym dokumentem prywatnym lub urzędowym, który poświadczałby o miejscu zamieszkania/siedziby podatnika. Certyfikaty rezydencji mają za zadanie wykazać, że określony podmiot zagraniczny jest podatnikiem objętym nieograniczonym obowiązkiem podatkowym we własnym kraju a w konsekwencji, że względem niego może mieć zastosowanie konkretna umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania. Przedstawienie zatem odpowiedniego certyfikatu rezydencji zagranicznego podmiotu przez polskiego płatnika umożliwia zastosowanie właściwej umowy międzynarodowej, w przeciwnym wypadku polskie organy podatkowe nie miałyby żadnych możliwości zweryfikowania, czy określony podmiot podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w kraju, z którym Polska podpisała umowę o unikaniu podwójnego opodatkowania.

3. Skoro przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie regulują kwestii jak długo certyfikat rezydencji wydany przez właściwy organ administracji podatkowej zachowuje swą aktualność, a otrzymany od podatnika certyfikat rezydencji nie zawiera żadnej daty pozwalającej na określenie jego okresu ważności, to certyfikat taki z uwagi na fakt, że potwierdza istnienie określonego stanu faktycznego zachowuje swoją aktualność tak długo, jak długo nie ulegnie zmianie potwierdzony w nim stan faktyczny, czyli nie ulegnie zmianie miejsce zamieszkania podatnika dla celów podatkowych. Możliwe są zatem sytuacje, gdy w przypadku zmiany rezydencji podatkowej – dokument ten w wyniku zmian utraci swoją aktualność, albo pozostanie aktualny przez wiele lat.

4. Organ podatkowy nie traci możliwości wykazania, że certyfikat rezydencji stracił aktualność. Nawet po pobraniu i wpłaceniu podatku przez płatnika organ podatkowy ma bowiem możliwość weryfikacji, czy certyfikat rezydencji podatnika był zgodny ze stanem faktycznym aktualnym na dzień wypłaty należności, o których mowa w art. 29 ust. 1 i art. 30a ust. 1 u.p.d.o.f., a w konsekwencji czy prawidłowo postąpił płatnik stosując do tych należności stawkę wynikającą z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, czy też powinien był zastosować stawkę wynikającą z ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.