Wyrok NSA z dnia 1 lutego 2013 r., sygn. II OSK 1800/11

Dnia 1 lutego 2013 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Jerzy Stelmasiak /spr./ sędzia NSA Andrzej Gliniecki sędzia del. WSA Robert Sawuła Protokolant asystent Agnieszka Chorab po rozpoznaniu w dniu 1 lutego 2013 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej M.M. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 27 kwietnia 2011 r. sygn. akt IV SA/Wa 2267/10 w sprawie ze skargi M.M. na decyzję Wojewody Mazowieckiego z dnia [...] października 2010 r. nr [...] w przedmiocie wymeldowania oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 27 kwietnia 2011 r., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę M.M. (dalej jako "skarżący") na decyzję Wojewody Mazowieckiego z dnia [...] października 2010 r. w przedmiocie wymeldowania.

W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji Wojewoda Mazowiecki wskazał, że w wyniku wszczęcia postępowania z urzędu oraz przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego Prezydent Miasta Płocka decyzją z [...] września 2010 r., wydaną na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (tekst jedn.: Dz.U. z 2006 r. Nr 139, poz. 993 - dalej jako "ustawa o ewidencji ludności") orzekł o wymeldowaniu skarżącego z pobytu stałego z lokalu nr [...] przy ul. [...].

Po rozpatrzeniu odwołania skarżącego Wojewoda Mazowiecki utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. Organ odwoławczy wskazał, że skarżący opuścił miejsce stałego zameldowania jeszcze przed ostatnim osadzeniem w zakładzie karnym i zamieszkiwał w innym miejscu, gdzie koncentrował swoje życie osobiste. Potwierdzają to zeznania świadków oraz przeprowadzona kontrola meldunkowa. Z pisma Komendy Miejskiej Policji w Płocku z dnia 4 lipca 2010 r. jednoznacznie wynika, że skarżący został zatrzymany poza miejscem zamieszkania. Przed osadzeniem w Zakładzie Karnym w Płocku w kwietniu 2010 r. skarżący sporadycznie przebywał w miejscu stałego zameldowania. Skarżący nie kwestionuje powyższych okoliczności, podkreślając jednak, że opuszczenie lokalu nie miało charakteru dobrowolnego, bowiem jego zamiarem było jedynie nieprzeszkadzanie siostrze, która zamieszkuje w przedmiotowym lokalu - składającym się z jednego pokoju i kuchni - z pięciorgiem dzieci.