Wyrok NSA z dnia 17 stycznia 2013 r., sygn. II GSK 1909/11

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Zofia Borowicz Sędziowie Krystyna Anna Stec NSA Barbara Stukan-Pytlowany (spr.) Protokolant Monika Tutak-Rutkowska po rozpoznaniu w dniu 17 stycznia 2013 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej J. L. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we W. z dnia 16 czerwca 2011 r. sygn. akt III SA/Wr 61/11 w sprawie ze skargi J. L. o wznowienie postępowania zakończonego wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 25 listopada 2009 r., sygn. akt III SA/Wr 444/09 w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny we W. wyrokiem z dnia 16 czerwca 2011 r., sygn. akt III SA/Wr 61/11, oddalił skargę J. L. o wznowienia postępowania w sprawie zakończonej wyrokiem z dnia 25 listopada 2009 r. o sygn. akt III SA/Wr 444/09, z następującym uzasadnieniem.

Skarga dotyczy wznowienia postępowania zakończonego wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we W. z dnia 25 listopada 2009 r., którym oddalono skargę J. L. (dalej: skarżący) na decyzję Dyrektora Izby Celnej we W. z dnia 3 czerwca 2009 r. w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej za wykonywanie przewozu bez uiszczenia wymaganej opłaty za przejazd po drogach krajowych. Wyrok uprawomocnił się w dniu 28 stycznia 2010 r.

W skardze o wznowienie postępowania skarżący podniósł zarzut nieważności postępowania na skutek naruszenia przepisów prawa, wskutek czego skarżący był pozbawiony możności działania i obrony swych praw (art. 271 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, [t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., dalej: p.p.s.a.]). Podniósł także wykrycie okoliczności faktycznych, które mogły mieć wpływ na wynik sprawy (art. 273 § 2 p.p.s.a.).

Podkreślił, że działał w sprawie bez pełnomocnika (adwokata lub radcy prawnego) i z tej przyczyny nie był w stanie sporządzić skargi kasacyjnej. Skarżący wyjaśnił, że przyznano mu wprawdzie prawo pomocy, ale tylko w zakresie częściowym obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych. Pozbawiło go to możności obrony praw. Zgodnie z art. 246 § 1 pkt 1 p.p.s.a. przyznanie osobie fizycznej prawa do pomocy w zakresie całkowitym następuje, gdy osoba ta wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania. Skarżący okoliczność tę w pełni wykazał, a mimo to sąd przyznał mu pomoc w ograniczonym zakresie, a nadto nie pouczył go o możliwości zaskarżenia orzeczenia, przez co naruszył przepisy postępowania art. 140 § 1 w związku z art. 258 § 2 pkt 6 i art. 259 p.p.s.a.