Wyrok NSA z dnia 3 października 2013 r., sygn. II FSK 2840/11

Samym zarzutem naruszenia art. 141 § 4 nie można kwestionować ustaleń faktycznych sprawy, bowiem nie ten przepis, a przepisy postępowania podatkowego dotyczące postępowania dowodowego decydują o prawidłowości poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych. Na podstawie tych przepisów ustalane są bowiem poszczególne elementy stanu faktycznego sprawy.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Bogusław Dauter (sprawozdawca), Sędzia NSA Stanisław Bogucki, Sędzia NSA Sławomir Presnarowicz, Protokolant Justyna Bluszko-Biernacka, po rozpoznaniu w dniu 3 października 2013 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej H. sp. z o.o. z siedzibą w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 5 lipca 2011 r., sygn. akt I SA/Kr 716/11 w sprawie ze skargi H. sp. z o.o. z siedzibą w W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 27 sierpnia 2008 r., nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych za okres od 1 kwietnia 2005 r. do 31 marca 2006 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od H. sp. z o.o. z siedzibą w W. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w K. kwotę 5400 (słownie: pięć tysięcy czterysta) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1. Wyrokiem z 5 lipca 2011 r., I SA/Kr 716/11, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie oddalił skargę H. Sp. Z o.o. w W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K., z 27 sierpnia 2008 r., w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych za okres od 1 kwietnia 2005 r. do 31 marca 2006 r.

2. Powyższe rozstrzygnięcie zapadło w następującym stanie faktycznym: decyzją z 27 sierpnia 2008 r. Dyrektor Izby Skarbowej w K. utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w K. z 26 maja 2008 r. określającą wobec skarżącej wysokość zobowiązania w podatku dochodowym od osób prawnych za rok podatkowy od 1.04.2005 r. do 31.03.2006 r. Spółka prowadziła w okresie objętym kontrolą transakcje z podmiotami powiązanymi, w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j., Dz. U. z 2000 r. nr 54, poz. 654, ze zm. - dalej "u.p.d.o.p."). Dotyczyły one zakupu towarów przeznaczonych do sprzedaży na terytorium Polski w ramach działalności dystrybucyjnej, stanowiącej zasadniczy przedmiot działalności gospodarczej spółki, wykonywania usług produkcyjnych (uszlachetnianie) na rzecz zagranicznego udziałowca, tj. A. z siedzibą w B. (dalej: "spółka-matka") oraz prowadzenia magazynu logistycznego, w którym składowano wyroby wyprodukowane przez w/w spółkę [...], przed ich wysyłką do spółek siostrzanych, zajmujących się ich dystrybucją na L. i U. W ocenie spółki istotą tych transakcji nie była sprzedaż wyrobów, lecz ich magazynowanie. Dlatego też dostawy na rzecz spółek siostrzanych następowały według cenników producenta, gdyż spółka przejęła wobec nich dotychczasowe funkcje producenta, tj. składowanie wyrobów, przyjmowanie zamówień, fakturowanie i wysyłkę. W zamian otrzymywała od producenta, to jest A. wynagrodzenie, ustalane za poszczególne lata. Natomiast spółki siostrzane rozliczały się za magazynowanie odrębnie - za kontrolowany okres zasady ustalono porozumieniem z 1.04.2005 r. Organ ustalił, iż dla celów w/w transakcji spółka sporządzała dokumentację zgodną z art. 9a ust. 1 i 2 u.p.d.o.p. tylko dla porozumień dotyczących współpracy ze spółką-matką. Natomiast nie przedłożono stosownej dokumentacji, do której sporządzania spółka była obowiązana na podstawie art. 9 ust. 2 pkt 3 u.p.d.o.p., dla transakcji sprzedaży na rzecz siostrzanych spółek z L. i U. Udział sprzedaży na rzecz podmiotów powiązanych (liczony wg wartości sprzedaży netto) wyniósł 29,58%. Zdaniem Dyrektora UKS z porównania marż realizowanych na sprzedaży w kraju (w grupie siedmiu największych odbiorców od 20,47% do 32,82%, w grupie pozostałych odbiorców ok. 27.07%) oraz wyrównawczej (5%), która była w ocenie spółki jedynie wynagrodzeniem za prowadzenie magazynu logistycznego, wynika, iż spółka wykazała dochód niższy od tego, jaki należałoby oczekiwać, gdyby omawiane powiązania kapitałowe nie istniały. Zasadniczym przedmiotem sporu była tutaj alokacja kosztów działalności do poszczególnych rodzajów sprzedaży. Zdaniem spółki przy odsprzedaży towarów na wschód ponosiła ona jedynie koszty płac dla dwóch pracowników (i tak zatrudnionych w firmie) oraz koszty wynajmu pomieszczeń magazynowych. Osiągała natomiast marżę wyrównawczą (przychód, przy niewielkich kosztach jego uzyskania) w wys. 5% (k. 653). W ocenie organów, nietrafne były twierdzenia spółki, iż obrót towarowy z podmiotami powiązanymi na L. i U. sprowadzał się wyłącznie do świadczenia usług magazynowych, konsygnacyjnych, czy też logistycznych. W wyniku wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów ich własność przechodziła na spółkę, która w związku z obrotem nimi dokonywała szeregu czynności, np. konfekcjonowania. Następnie dokonywała sprzedaży za granicę. Stosowana przy tym marża znacząco odbiegała od marży stosowanej w obrocie z podmiotami niepowiązanymi. Dlatego też zastosowanie winny znaleźć metody oszacowania dochodów, o których mowa w art. 11 ust. 2 i 3 u.p.d.o.p. Wobec powyższego, organ pierwszej instancji w w/w decyzji z 26 maja 2008 r., a następnie także organ odwoławczy w w/w decyzji z 27 sierpnia 2008 r. oszacował dochody spółki z tych transakcji, określając należny podatek bez uwzględniania warunków wynikających z powiązań między spółką a spółkami siostrzanymi : A. U., A. A. oraz A. G. (L.). W ocenie organów podatkowych nie można było w sprawie zastosować żadnej z metod oszacowania, o których mowa w art. 11 ust. 2 u.p.d.o.p. Dlatego oszacowano dochód stosując metodę marży transakcyjnej netto (jedna z metod zysku transakcyjnego, o której mowa w art. 11 ust. 3 u.p.d.o.p.), w oparciu o przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 10 października 1997 r. w sprawie sposobu i trybu określania dochodów podatników w drodze oszacowania cen w transakcjach dokonywanych przez tych podatników (Dz. U. nr 128, poz. 833, ze zm.; dalej jako "rozporządzenie").