Wyrok NSA z dnia 13 czerwca 2013 r., sygn. II FSK 2038/11

Związanie Naczelnego Sądu Administracyjnego podstawami skargi kasacyjnej, wymaga prawidłowego ich określenia w samej skardze. Oznacza to konieczność powołania konkretnych przepisów prawa, którym uchybił WSA, uzasadnienia zarzutu ich naruszenia, a w razie zgłoszenia zarzutu naruszenia prawa procesowego, wykazania dodatkowo, że to uchybienie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Tomasz Kolanowski, Sędziowie: NSA Aleksandra Wrzesińska-Nowacka, NSA Sławomir Presnarowicz (sprawozdawca), Protokolant Szymon Mackiewicz, po rozpoznaniu w dniu 13 czerwca 2013 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej I. M. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 26 maja 2011 r. sygn. akt I SA/Rz 855/10 w sprawie ze skargi I. M. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w R. z dnia 4 listopada 2010 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2003 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od I. M. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w R. kwotę 2.400 (dwa tysiące czterysta) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie wyrokiem z dnia 26 maja 2011 r., sygn. akt I SA/Rz 855/10, oddalił skargę I. M.: dalej powoływany również jako: "skarżący", na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w R. (dalej: Dyrektor IS) z dnia 4 listopada 2010 roku nr [...] w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2003 rok. Podstawą prawną powyższego orzeczenia Sądu I instancji był art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, ze zm.), określanej dalej "p.p.s.a."

Z ustaleń stanu faktycznego podanego w zaskarżonym wyżej przywołanym wyroku wynika, że Naczelnik Urzędu Skarbowego w J. (dalej jako: "Naczelnik US") decyzją z dnia 15 lipca 2010 r., określił I. M. i A. M. wysokość zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2003 r. w wysokości 50.111,00 zł. Organ ten ustalił, że podatnik zawyżył koszty uzyskania przychodu przez zaewidencjonowanie w podatkowej księdze przychodów i rozchodów za 2003 r. kwoty: (1) 29.400,00 zł, stanowiącej różnicę pomiędzy cenami nabycia artykułów motoryzacyjnych wynikającymi z umów cywilno - prawnych, zawartych pomiędzy I. M. i J. L.: z dnia 28 czerwca 2003 r. (w kwocie 8.550,00 zł), z dnia 6 września 2003 r. (w kwocie 16.660,00 zł) oraz z dnia 29 listopada 2003 r. (w kwocie 15.560,00 zł), a wartością tych artykułów zaewidencjonowaną w księgach podatkowych i przyjętą za koszt uzyskania przychodów w 2003 r. odpowiednio w kwotach: 8.500,00 zł, 16.600,00 zł, 45.080,00 zł; (2) 58.100,00 zł dotyczącej wydatków na nabycie artykułów motoryzacyjnych, udokumentowanych umową kupna sprzedaży z dnia 16 grudnia 2003 r. na kwotę 23.400,00 zł zawartą pomiędzy R. N. a I. M. oraz dwoma umowami z dnia 2 grudnia 2003 r. na łączną kwotę 34.700,00 zł zawartymi pomiędzy I. M. i S. P.; w stosunku do pierwszej ze wskazanych umów Sąd Rejonowy w Jarosławiu wyrokiem dnia 2 października 2006 r., sygn. akt I C 264/05 stwierdził nieważność; wskazany zaś w pozostałych umowach jako sprzedający S. P., według ustaleń organu nie istniał, a figurujące na umowach podpisy zostały złożone przez W. L., skazanego wyrokiem Sądu Rejonowego w Jarosławiu z dnia 4 października 2006 r., sygn. akt VI K 783/06, za podrabianie podpisów między innymi S. P.; (3) 1.749,80 zł stanowiącej wydatek na zakup hydroforu i materiałów pomocniczych, wanny Kaldewei, nóg do wanny, dwóch baterii KLUDI oraz dwóch okien aluminiowych, których to materiałów organ nie stwierdził podczas kontroli w siedzibie firmy; (4) 1.245,92 zł stanowiącej odpisy amortyzacyjne naliczone od wartości początkowej komputera za okres od maja do grudnia 2003 r., jako że zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z wartością początkową nastąpiło w kwietniu 2003 r. Na podstawie powyższych ustaleń organ I instancji stwierdził nierzetelność prowadzonych przez podatnika ksiąg podatkowych za 2003 r., nie uznając ich za dowód tego co zostało w nich stwierdzone.