Wyrok NSA z dnia 8 marca 2013 r., sygn. II FSK 818/11

Postępowanie organu podatkowego w zakresie gromadzenia materiału dowodowego nie musi pozostawać w zgodzie z oczekiwaniami podatnika co do rodzaju środków dowodowych.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Jerzy Rypina (sprawozdawca), Sędzia NSA Jacek Brolik, Sędzia NSA Anna Dumas, Protokolant Piotr Stępień, po rozpoznaniu w dniu 8 marca 2013 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej W. R. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 22 grudnia 2010 r. sygn. akt I SA/Bd 958/10 w sprawie ze skargi W. R. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w B. z dnia 15 września 2010 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2006 r. oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 30 listopada 2009 r. Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w B., po przeprowadzeniu kontroli w Przedsiębiorstwie "J." J., M. i W. R. sp. j. w S. (Spółka), określił W. R. (stronie) wysokość zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2006 r. w kwocie 1.391.172 zł. Organ wskazał, że w trakcie przeprowadzonego w Spółce postępowania ustalono, iż Spółka zaniżyła przychód o kwotę 14.852.888,77 zł, w konsekwencji czego podatnik posiadający 45% udziałów w Spółce zaniżył wysokość osiągniętego w 2006 r. dochodu z pozarolniczej działalności gospodarczej o kwotę 6.683.799,95 zł, a w rezultacie należny podatek dochodowy od osób fizycznych o kwotę 1.269.922 zł w stosunku do zadeklarowanego w zeznaniu rocznym.

W wyniku wniesionego przez stronę odwołania, Dyrektor Izby Skarbowej w B. decyzją z dnia 4 marca 2010 r. uchylił zaskarżoną decyzję w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania organowi podatkowemu I instancji ze względu na konieczność uzupełnienia materiału dowodowego w znacznej części. Organ odwoławczy uznał, że stwierdzenie nierzetelności prowadzonych przez Spółkę w 2006 r. ksiąg rachunkowych oraz określenie wysokości niezaewidencjonowanych przychodów z tytułu sprzedaży towarów handlowych na eksport z franczyzą w drodze oszacowania było zasadne. Faktyczną przesłanką podjętego przez organ odwoławczy rozstrzygnięcia było zastosowanie dla potrzeb obliczenia wysokości niezaewidencjonowanego przychodu z eksportu towarów metody szacowania wykorzystującej do wyliczenia szacowanej marży metodę statystyczną, która, z uwagi na skomplikowane wyliczenia, ogranicza stronie postępowania pełne zrozumienie wyniku oszacowania i możliwość weryfikacji dokonanych wyliczeń. W uzasadnieniu decyzji kasacyjnej organ wskazał również na konieczność rozważenia możliwości wykorzystania dla potrzeb szacowania w pierwszej kolejności danych pochodzących z rzetelnej dokumentacji Spółki.