Postanowienie NSA z dnia 26 lipca 2012 r., sygn. II OSK 1673/12

Inne

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jacek Chlebny po rozpoznaniu w dniu 26 lipca 2012 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej M. Sp. z o.o. z siedzibą w S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 lutego 2012 r., sygn. akt I SA/Wa 1854/11 oddalającego skargę M. z siedzibą w S. na decyzję Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia [...] lipca 2011 r., nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

1. Zaskarżonym wyrokiem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę M. Sp. z o.o. z siedzibą w S. na decyzję Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z [...] lipca 2011 r., utrzymującą w mocy własną decyzję z [...] grudnia 2010 r. odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków z [...] października 1989 r., wpisującej do rejestru zabytków domy mieszkalne przy ul. K. [...],[...] i [...] w G. W uzasadnieniu wyroku Sądu I instancji stwierdził, że zaskarżona decyzja nie narusza art. 156 § 1 pkt 2 oraz art. 107 § 1 i 3 k.p.a., a twierdzenie strony, że decyzja Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków z [...] października 1989 r., której dotyczyło kontrolowane postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności, nie zawiera uzasadnienia prawnego oraz posiada wadliwe uzasadnienie faktyczne, jest bezpodstawne. Sąd uznał, że decyzja Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków z [...] października 1989 r. zawiera wszystkie elementy wskazane w art. 107 § 1 k.p.a., zatem nie można mówić o naruszeniu tego przepisu w sposób rażący. W ocenie Sądu nie można ponadto uznać, że decyzja o wpisie do rejestru zabytków rażąco narusza art. 107 § 3 k.p.a., aczkolwiek jej uzasadnienie Sąd ocenił jako lakoniczne. Podkreślił jednak, że kwestionowana decyzja zawiera opis budynków objętych wpisem do rejestru zabytków z wyszczególnieniem elementów zabytkowych oraz wskazanie wartości z uwagi na które organ uznał za konieczne zastosowanie ówcześnie obowiązujących przepisów ustawy z 15 lutego 1962 r. o ochronie dóbr kultury i o muzeach (Dz. U. Nr 10, poz. 48 i z 1983 r. Nr 38, poz. 173). Treść uzasadnienia decyzji wskazuje na motywy jakimi kierował się organ wpisując wskazane w decyzji obiekty zabytkowe do rejestru zabytków. Przedstawienie w uzasadnieniu decyzji elementów, o jakich stanowi art. 107 § 1 i 3 k.p.a. powoduje, że decyzja ta nie narusza powołanych przepisów k.p.a. w sposób rażący w rozumieniu w art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a.