Postanowienie NSA z dnia 29 lutego 2012 r., sygn. I OSK 1475/10

Służba Bezpieczeństwa

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Irena Kamińska (spr.) Sędziowie NSA Barbara Adamiak del. WSA Elżbieta Kremer Protokolant starszy inspektor sądowy Iwona Sadownik po rozpoznaniu w dniu 29 lutego 2012 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 maja 2010 r. sygn. akt II SA/Wa 1898/09 w sprawie ze skargi K. K. na decyzję Szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego z dnia (...) września 2009 r. nr - w przedmiocie opinii służbowej postanawia: uchylić zaskarżony wyrok i odrzucić skargę

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 11 maja 2010 r., sygn. akt II SA/Wa 1898/09 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił decyzję Szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego z dnia 14 września 2009 r. w przedmiocie opinii służbowej.

W uzasadnieniu wyroku Sąd pierwszej instancji wskazał, iż w dniu 19 maja 2009 r. sporządzona została opinia służbowa dotycząca K. K.

Od opinii tej wymieniony złożył odwołanie do Dyrektora Delegatury Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego w Bydgoszczy, a po jego nieuwzględnieniu zwrócił się do Szefa ABW z wnioskiem o ponowne rozpatrzenie odwołania, nie zgadzając się z oceną zawartą w opinii. Szef Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego decyzją z dnia 14 września 2009 r., wydaną na podstawie § 13 ust. 1 pkt 2 w związku z § 15 ust. 3 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 7 października 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad i trybu opiniowania funkcjonariuszy Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego oraz wzoru formularza opinii służbowej (Dz. U. Nr 172, poz. 1405 ze zm.), utrzymał w mocy zaskarżoną opinię służbową.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie K. K. zarzucił powyższej decyzji naruszenie art. 7, art. 107 i art. 77 k.p.a. poprzez ich niezastosowanie w sprawie oraz art. 53 ustawy z dnia 24 maja 2002 r. o Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego oraz Agencji Wywiadu (Dz. U. Nr 74, poz. 676 ze zm.), poprzez nieobjęcie opinią całego okresu służby podlegającego opiniowaniu. Wskazując na powyższe, skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i poprzedzającej ją decyzji Dyrektora Delegatury Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego w Bydgoszczy. Z uzasadnienia skargi wynika, iż funkcjonariusz nie zgadza się z decyzją Szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, gdyż jak twierdzi, organ nie przeprowadził prawidłowo postępowania, skutkiem czego wydał decyzję niespełniającą wymogów określonych w przepisach art. 107 k.p.a. W ocenie skarżącego, stan faktyczny sprawy nie został wyjaśniony oraz nie został zebrany i wyczerpany materiał dowodowy. Wskazał, iż opinia służbowa stanowi co prawda ocenę przełożonych o opiniowanym, jednak ocena ta winna być obiektywna i zostać oparta o materiał zgromadzony w aktach osobowych opiniowanego, a tak się nie stało. Z analizy treści tych akt wynika bowiem, iż przełożeni, sporządzając trzyletnią opinię okresową, w rzeczywistości ocenili zaledwie dziewięć ostatnich miesięcy służby skarżącego. Wskazuje na to uzasadnienie opinii i argumenty przytoczone na jej poparcie. Skarżący zarzucił, iż Szef Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego nie ustosunkował się do okoliczności bezspornych świadczących, jego zdaniem, o wysokiej ocenie służby w opiniowanym okresie, w szczególności takich jak: 1) rozkaz personalny nr 4180 z 5 września 2006 r. o mianowaniu na stanowisko specjalisty i o zwiększeniu dodatku służbowego, 2) odznaczenie Brązowym Krzyżem Zasługi w listopadzie 2006 r., 3) mianowanie z dniem 3 maja 2007 r., na stopień majora, 4) systematyczne (do czerwca 2008 r.) otrzymywanie nagród pieniężnych, 5) członkostwo w komisjach kontrolnych, 6) pełnienie w latach 2006-2008 funkcji rzecznika dyscyplinarnego oraz wielokrotne zastępowanie, w poprzedniej komórce organizacyjnej, naczelnika wydziału. Jeżeli zdaniem przełożonych fakty te zostały zniweczone przez hipotetyczne uchybienia skarżącego z ostatnich 9,5 miesięcy służby, należało to wyraźnie wskazać i uzasadnić. Tymczasem opiniujący czynią mu zarzuty natury pozamerytorycznej, jak korzystanie ze zwolnień lekarskich oraz opieki nad chorymi członkami rodziny. Zdaniem skarżącego, ilość absencji z tego tytułu nie miała wpływu na jakość służby i osiągane wyniki.