Wyrok NSA z dnia 14 września 2012 r., sygn. I OSK 1203/12

Korespondencja, w tym także mailowa osoby wykonującej zadania publiczne, z jej współpracownikami nie jest informacja publiczną, nawet jeżeli w jakieś części dotyczy wykonywanych przez tę osobę zadań publicznych. Korespondencja taka nie ma jakiegokolwiek waloru oficjalności, a nawet jeżeli zawiera propozycje dotyczące sposobu załatwienia określonej sprawy publicznej, to mieści się w zakresie swobody niezbędnej dla podjęcia prawidłowej decyzji po rozważaniu wszystkich racji przemawiających za różnorodnymi możliwościami jej załatwienia.

Teza urzędowa

 

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Małgorzata Pocztarek sędzia NSA Irena Kamińska (spr.) sędzia del. NSA Jerzy Solarski Protokolant Małgorzata Kamińska po rozpoznaniu w dniu 14 września 2012 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej Prezesa Rady Ministrów od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 1 grudnia 2011 r. sygn. akt II SAB/Wa 295/11 w sprawie ze skargi S. L. L. G. O. na bezczynność Prezesa Rady Ministrów w przedmiocie dostępu do informacji publicznej 1. uchyla zaskarżony wyrok w punkcie 1 w części dotyczącej punktów 6, 7 i 8 wniosku z dnia 8 lipca 2011 r. i w tej części przekazuje sprawę Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania, 2. zasądza od skargi S. L. L. G. O. z/s w Warszawie na rzecz Prezesa Rady Ministrów kwotę 300 (trzysta) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 1 grudnia 2011 r., sygn. akt II SAB/Wa 295/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zobowiązał Prezesa Rady Ministrów do rozpatrzenia wniosku S. L. L. G. o z siedzibą w W. z dnia 8 lipca 2011 r. w zakresie pkt 2 odnośnie zgody Prezesa Rady Ministrów na skrócenie okresu pomiędzy przesłaniem członkom Rady Ministrów dokumentów, a posiedzeniem Rady Ministrów oraz w zakresie pkt. 6,7,8,9 i 10, w terminie 14 dni od daty otrzymania prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy oraz stwierdził, że bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa.