Wyrok NSA z dnia 13 kwietnia 2012 r., sygn. I OSK 174/12

Po upływie terminu wyznaczonego w postanowieniu wzywającym do wykonania obowiązku egzekutor przystępuje do czynności egzekucyjnych zmierzających do odebrania nieruchomości. Zatem brak jest podstaw do uznania, iż wydawane jest kolejne postanowienie o zastosowaniu środka egzekucyjnego. Odwołując się bowiem do treści art. 17 § 1 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji formę postanowienia przybierają rozstrzygnięcia i stanowiska organu egzekucyjnego i wierzyciela w sprawach dotyczących prowadzenia egzekucji, o ile ustawa nie stanowi inaczej. Zatem czynności egzekucyjne, czyli w myśl art. 1a pkt 2 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji wszelkie podejmowane przez organ egzekucyjny działania zmierzające do zastosowania lub zrealizowania środka egzekucyjnego nie wymagają formy postanowienia.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Ewa Dzbeńska, Sędzia NSA Anna Lech, Sędzia del. WSA Beata Jezielska (spr.), Protokolant starszy asystent sędziego Maciej Kozłowski, po rozpoznaniu w dniu 13 kwietnia 2012 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej H. W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 21 października 2011 r. sygn. akt I SA/Wa 923/11 w sprawie ze skargi H. W. na postanowienie Ministra Infrastruktury z dnia [...] marca 2011 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia niedopuszczalności zażalenia 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania, 2. zasądza od Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej na rzecz H. W. kwotę 297 (dwieście dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 21 października 2011r. (Sygn. akt I SA/Wa 923/11) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę H. W. na postanowienie Ministra Infrastruktury z dnia [...] marca 2011r. w przedmiocie stwierdzenia niedopuszczalności zażalenia. Wyrok ten zapadł w następującym stanie faktycznym i prawnym: