Wyrok NSA z dnia 18 grudnia 2012 r., sygn. II GSK 1869/11

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Hanna Kamińska Sędzia NSA Zofia Borowicz (spr.) Sędzia del. WSA Dariusz Skupień Protokolant Paweł Gorajewski po rozpoznaniu w dniu 18 grudnia 2012 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Głównego Inspektora Transportu Drogowego od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 24 marca 2011 r. sygn. akt VI SA/Wa 1797/10 w sprawie ze skargi M. W. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] czerwca 2010 r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Wyrokiem objętym skargą kasacyjną Wojewódzki Sąd Administracyjny w W., po rozpoznaniu sprawy ze skargi M. W. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] czerwca 2010 r., nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej, uchylił zaskarżoną decyzję i utrzymaną nią w mocy decyzję Ś. Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] listopada 2008 r., nr [...] stwierdził, że uchylone decyzje nie podlegają wykonaniu oraz zasądził od organu na rzecz skarżącej zwrot kosztów postępowania sądowego.

Przedstawiając stan sprawy Sąd I instancji wskazał, że w dniu [...] lipca 2008 r. w miejscowości M. na drodze krajowej nr [...] poddano kontroli drogowej pojazd marki S. o numerze rejestracyjnym [...] prowadzony przez A. K.

Ś. Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego decyzją z dnia [...] listopada 2008 r. nałożył na M. W. karę pieniężną w łącznej kwocie 3050 zł za skrócenie dziennego czasu odpoczynku przy wykonywaniu przewozu drogowego, przekroczenie maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez przerwy przy wykonywaniu przewozu drogowego, skrócenie tygodniowego czasu odpoczynku przy wykonywaniu przewozu drogowego o czas do jednej godziny, nieprawidłowe działanie urządzenia rejestrującego, nieprawidłowe operowanie przełącznikiem grup czasowych.

Główny Inspektor Transportu Drogowego decyzją z dnia [...] maja 2009 r. uchylił zaskarżoną decyzję organu I instancji w części dotyczącej nałożenia kary pieniężnej w wysokości 750 zł z tytułu skrócenia tygodniowego czasu odpoczynku przy wykonywaniu przewozu drogowego i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ pierwszej instancji, a w pozostałym zakresie utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.