Wyrok NSA z dnia 22 listopada 2012 r., sygn. II GSK 1707/11

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Małgorzata Korycińska Sędzia NSA Hanna Kamińska (spr.) Sędzia del. WSA Wojciech Kręcisz Protokolant Konrad Piasecki po rozpoznaniu w dniu 22 listopada 2012 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Prezesa Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 30 maja 2011 r. sygn. akt V SA/Wa 257/11 w sprawie ze skargi K. K. na decyzję Prezesa Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa z dnia [...] listopada 2010 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie przyznania płatności w ramach systemów wsparcia bezpośredniego oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 30 maja 2011 r., sygn. akt V SA/Wa 257/11, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uwzględnił skargę K. K. i uchylił decyzję Prezesa Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa (dalej zwanego również "Prezesem ARiMR") z dnia [...] listopada 2010 r., nr [...], a także utrzymaną nią w mocy decyzję Dyrektora [...] Oddziału Regionalnego ARiMR w [...] z dnia [...] września 2010 r., nr [...], którą stwierdzono nieważność decyzji Kierownika Biura Powiatowego ARiMR w [...] z dnia [...] lutego 2009 r. o przyznaniu skarżącemu płatności w ramach systemów wsparcia bezpośredniego na rok 2008. Ponadto, Sąd stwierdził, że uchylone decyzje nie podlegają wykonaniu do czasu uprawomocnienia się wyroku, a także zasądził od Prezesa ARiMR na rzecz skarżącego 200 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Sąd pierwszej instancji wskazał w swoim rozstrzygnięciu ustalenia faktyczne i stanowisko organów administracji, które uznały, że decyzja o przyznaniu K. K. płatności w ramach wsparcia bezpośredniego (w tym płatności cukrowej) na 2008 r. została wydana z rażącym naruszeniem prawa. To rażące naruszenie prawa polegało na przyznaniu płatności K. K. pomimo braku spełnienia przesłanki wskazanej w art. 24 ust. 1a pkt 3 ustawy z dnia 26 stycznia 2007 r. o płatnościach w ramach systemów wsparcia bezpośredniego (Dz. U. Nr 35, poz. 217 ze zm.; dalej zwana "ustawą o płatnościach"). Z przepisu tego wynikało, że płatność cukrowa na rok 2008 - w przypadku, gdy buraki cukrowe były objęte umową dostawy zawartą z przekazującym gospodarstwo rolne w związku z rentą strukturalną - przysługiwała, jeżeli rolnik wnioskujący o tę płatność mógłby dziedziczyć przekazane gospodarstwo rolne z ustawy. Tymczasem K. K. nie jest zstępnym osoby, która przekazała gospodarstwo rolne w zamian za rentę strukturalną, tj. M. L., a zatem nie mógłby dziedziczyć przekazanego gospodarstwa rolnego z mocy ustawy. Z dołączonej do wniosku o płatność umowy darowizny z dnia 8 marca 2007 r. wynika, że M. i W. małżonkowie L. w celu uzyskania przez M. L. prawa do renty strukturalnej darują gospodarstwo rolne wraz z limitem buraczanym córce i jej mężowi do ich majątku objętego wspólnością ustawową, tj. E. i K. małżeństwu K. Osobą, która mogłaby dziedziczyć przekazane gospodarstwo rolne z mocy ustawy jest zatem małżonka wnioskodawcy - E. K. W tej sytuacji decyzja przyznająca płatność K. K. została wydana - zdaniem organów administracji - z rażącym naruszeniem prawa, a zatem należało stwierdzić jej nieważność. Dla przyjęcia tego stanowiska nie miała znaczenia okoliczność, że do wniosku o płatność cukrową zostało dołączone m.in. oświadczenie E. K., wyrażające zgodę na przyznanie płatności cukrowej K. K., z którym pozostaje w związku małżeńskim.