Wyrok NSA z dnia 9 maja 2012 r., sygn. II GSK 883/11

 

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Janusz Drachal (spr.) Sędziowie Andrzej Kuba NSA Cezary Pryca Protokolant Kacper Tybuszewski po rozpoznaniu w dniu 9 maja 2012 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej [A] Spółki z o.o. w [...] od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 października 2010 r. sygn. akt VI SA/Wa 828/10 w sprawie ze skargi [A] Spółki z o.o. w [...] na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 16 października 2009 r. nr Sp. 449/05 w przedmiocie unieważnienia prawa ochronnego na znak towarowy oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Wnioskiem z dnia z dnia 24 października 2005 r. (data wpływu), [B], z siedzibą w [...], Republika Czeska (dalej: wnioskodawca lub B) wniosła o unieważnienie prawa ochronnego na znak towarowy TEMPO R-104245, udzielonego na rzecz [A] Sp. z o.o. z siedzibą w [...] (uprawniony). [B] podniosła, iż jej interes prawny do wystąpienia z wnioskiem wynika z wymaganej przepisami prawa należytej staranności w prowadzeniu działalności gospodarczej. Wprowadzając produkty do obrotu gospodarczego na rynku polskim wnioskodawca naruszyłby prawo rejestracyjne swojego byłego przedstawiciela - [A] (któremu przysługuje prawo ochronne objęte wnioskiem o unieważnienie). Ponadto fakt istnienia ważnych rejestracji znaków towarowych TEMPO, uniemożliwia wnioskodawcy dochodzenie względem uprawnionego roszczeń o bezprawne wykorzystywanie jego własności intelektualnej, w tym znaków towarowych.

Wnioskodawca wskazał, iż jest wyłącznym uprawnionym do posługiwania się znakiem TEMPO, służącym do oznaczania produktów do konserwacji samochodów, m.in. past polerskich do lakierów samochodowych na terytorium Republiki Czech. Stwierdził także, iż uprawniony był całkowicie świadom tego, że zgłasza na swoją rzecz cudzy znak towarowy oraz zataił ten fakt przed wnioskodawcą. Uprawniony z prawa ochronnego do spornego znaku towarowego był bowiem wieloletnim przedstawicielem handlowym wnioskodawcy w Polsce i w tym okresie zgłosił na swoją rzecz i uzyskał ochronę w Polsce na znak towarowy TEMPO. Wnioskodawca w dniu 22 grudnia 1993 r. zawarł z [A] Sp. z o.o. umowę wyłącznej sprzedaży wyrobów, między innymi oznaczonych znakiem towarowym TEMPO. Współpraca pomiędzy wnioskodawcą a spółką [A] trwała do dnia 28 grudnia 2004 r. W międzyczasie strony postępowania zawarły kolejną umowę o wyłączności sprzedaży wyrobów wnioskodawcy przez spółkę [A] na terytorium Polski. Obie wymienione umowy nie zawierały upoważnienia do zarejestrowania na rzecz uprawnionego jakiegokolwiek znaku towarowego należącego do wnioskodawcy. Uprawniony dokonał zatem zgłoszenia do ochrony spornego znaku towarowego w złej wierze planując przejęcie i wykorzystanie renomy jaką na polskim rynku cieszą się wyroby kosmetyki samochodowej oznaczone znakiem TEMPO.