Wyrok NSA z dnia 7 grudnia 2012 r., sygn. I FSK 2113/11

 

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Adam Bącal, Sędzia NSA Maria Dożynkiewicz, Sędzia WSA (del.) Roman Wiatrowski (sprawozdawca), Protokolant Dorota Pawlicka-Błażejewska, po rozpoznaniu w dniu 7 grudnia 2012 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej P. L. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 22 lutego 2011 r. sygn. akt III SA/Gl 1684/10 w sprawie ze skargi P. L. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 30 kwietnia 2010 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od P. L. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w K. kwotę 3600 zł (słownie: trzy tysiące sześćset złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1. Wyrok Sądu pierwszej instancji i przedstawiony przez ten Sąd tok postępowania przed organami podatkowymi.

1.1. Wyrokiem z 22 lutego 2011 r., sygn. akt III SA/Gl 1684/10, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach oddalił skargę P. L. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z 30 kwietnia 2010 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług.

1.2. Sąd pierwszej instancji przedstawiając stan faktyczny sprawy podał, że decyzją z 30 kwietnia 2010 r. Dyrektor Izby Skarbowej utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w K. z 19 czerwca 2009 r. określającą P. L. wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za marzec 2003 r. w kwocie 1.024.263,00 zł.

Organy ustaliły, że skarżący prowadził działalność gospodarczą w zakresie wytwarzania i sprzedaży paliw silnikowych i z tego tytułu podlegał obowiązkowi podatkowemu w podatku od towarów i usług. W 2003 r. skarżący nie składał deklaracji VAT-7, a w złożonym zeznaniu PIT-36 o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) za 2003 r., wykazał przychód w wysokości 6.100,00 zł z tytułu prowadzenia gabinetu ginekologiczno-ultrasonograficznego (świadczył usługi w zakresie ochrony zdrowia zwolnione od podatku od towarów i usług). Dla ukrycia nielegalnej produkcji i sprzedaży paliw silnikowych w 2003 r. skarżący posługiwał się spółkami: T. PL Sp. z o.o., L. PL Sp. z o.o. i L. Sp. z o.o., P. B. L. Sp. z o.o. oraz B. L. Sp. z o.o. "w organizacji". Z zeznań świadków wynikało, że skarżący miał decydujący wpływ na funkcjonowanie tych spółek. Ustalenia powyższe w ocenie organu stanowiły podstawę do uznania skarżącego za osobę posługującą się wskazanymi wyżej firmami do zatajenia rzeczywistych rozmiarów prowadzonej działalności gospodarczej. Uznano, że powyższe firmy nie prowadziły działalności gospodarczej we własnym imieniu i na własny rachunek, w związku z czym nie uzyskiwały obrotów podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Faktury VAT na których jako nabywcy i odbiorcy wskazane były te podmioty w rzeczywistości dokumentowały transakcje gospodarcze wykonywane przez skarżącego. W tych okolicznościach organy uznały skarżącego za podatnika z tytułu wykonywanych czynności sprzedaży paliw i jemu przypisały obrót osiągnięty z tytułu handlu nielegalnym paliwem. Wobec powyższego właściwym było w ocenie organów wyeliminowanie wzajemnych obrotów tych firm. W odniesieniu zaś do transakcji udokumentowanych fakturami wystawionymi na rzecz podmiotów zewnętrznych (tj. kontrahentów spółek firmujących) które jak ustalono w rzeczywistości miały miejsce, uznano, że sprzedawcą tych towarów na rzecz finalnych odbiorów był skarżący, jako ich rzeczywisty właściciel. Dlatego też organy na podstawie art. 1 ust. 1, art. 2 ust. 1 i art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 ze zm.), dalej: "ustawa o VAT", uznały, że to skarżący był podmiotem prowadzącym faktyczną działalność gospodarczą, z którą związane było powstanie obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług, a nie żadna z wymienionych spółek. W związku z tym uzyskane w toku postępowania kontrolnego faktury zakupu VAT wystawione na rzecz tych spółek, nie dawały podstawy do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wykazanego na tych fakturach, ponieważ skarżący nie figurował na nich jako nabywca towarów lub usług. Skoro faktury te zostały wystawione na rzecz innych podmiotów, to nie dawały podstawy do odliczenia podatku naliczonego przez skarżącego jako podatnika.