Wyrok NSA z dnia 3 lipca 2012 r., sygn. II FSK 2623/10

Uznanie przez sąd w toku sądowej kontroli, że z akt sprawy wynika, że podatnicy wskazali wszystkie dane niezbędne do dokonania wymiaru podatku, wiąże się z rozważeniem stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji na podstawie art. 145 § 1 pkt 2 u.p.p.s.a. w związku z art. 68 § 1 oraz art. 247 § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej. W takim bowiem przypadku, doręczenie przez organ podatkowy pierwszej instancji decyzji ustalającej zobowiązanie podatkowe po terminie, o którym mowa w art. 68 § 1 Ordynacji podatkowej, wiąże się z ryzykiem zarzutu nieważności decyzji.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Antoni Hanusz (sprawozdawca), Sędzia NSA Zbigniew Kmieciak, Sędzia WSA (del.) Beata Cieloch, Protokolant Piotr Stępień, po rozpoznaniu w dniu 3 lipca 2012 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej S. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 28 czerwca 2010 r. sygn. akt I SA/Op 160/10 w sprawie ze skargi E. S. i S. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w O. z dnia 30 listopada 2009 r. nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2004 r. 1) uchyla zaskarżony wyrok w całości i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Opolu, 2) zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w O. na rzecz S. S. kwotę 800 (słownie: osiemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego

Uzasadnienie

1. Zaskarżonym wyrokiem z dnia 28 czerwca 2010 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu, w sprawie o sygnaturze akt I SA/Op 160/10, działając na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 roku, poz. 270) dalej u.p.p.s.a., oddalił skargę E. i S. małżonków S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w O. z dnia 30 listopada 2009 roku, w przedmiocie ustalenia zobowiązania w podatku od nieruchomości za 2004 rok. Decyzją z dnia 10 maja 2004 roku, Burmistrz N. ustalił skarżącym wysokość zobowiązania w podatku od nieruchomości na 2004 roku w kwocie 5.497 zł. Rozstrzygnięcie to, zostało uchylone decyzją Samorządowego Kolegium Odwoławczego w O. z dnia 28 września 2004 roku, a sprawę przekazano do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji. W wyniku przeprowadzonego postępowania, Burmistrz N., decyzją z dnia 24 listopada 2006 roku, ustalił skarżącym zobowiązanie z tytułu podatku od nieruchomości za 2004 roku w wysokości 18.245 zł. Decyzją Samorządowego Kolegium Odwoławczego w O. z dnia 30 marca 2007 roku, rozstrzygnięcie organu I instancji zostało ponownie uchylone, a sprawa przekazana do ponownego rozpatrzenia. W kolejnej decyzji z dnia 4 września 2009 roku, Burmistrz N. ustalił skarżącym zobowiązanie w podatku od nieruchomości na 2004 rok, w kwocie 18.245 zł. Następnie, zaskarżoną do Sądu decyzją z dnia 30 listopada 2009 roku, Samorządowe Kolegium Odwoławcze w O., uchyliło zaskarżoną decyzję w całości i orzekając co do istoty sprawy, ustaliło skarżącym zobowiązanie w podatku od nieruchomości za 2004 rok w wysokości 5.945,30 zł. W uzasadnieniu decyzji, powołując przepisy ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2002 r., nr 9, poz. 84 ze zm., w brzmieniu obowiązującym w 2004 r.), to jest na art. 1a ust. 1 pkt 3, art. 2 ust. 1 pkt pkt 1, 2, 3, art. 3 ust. 1 pkt 1, art. 4 ust. 1 pkt 1 i pkt 2 stwierdzono, że sam fakt posiadania przez przedsiębiorcę budynków, budowli bądź gruntów, z wyjątkami przewidzianymi w ustawie, chociażby był on tylko jednym ze współwłaścicieli przedmiotów opodatkowania, skutkuje uznaniem ich za związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. Bez znaczenia przy tym pozostaje okoliczność, czy któryś z posiadanych przez przedsiębiorcę obiektów jest w danym momencie faktycznie wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej. Organ podniósł, że skarżący w okresie objętym zaskarżoną decyzją byli posiadaczami nieruchomości położonych w N. przy ul. [...], o numerach działek nr [...]. Bezsporną w sprawie okolicznością jest fakt, że nieruchomości te były w posiadaniu przedsiębiorcy. Skarżący jest osobą prowadzącą działalność gospodarczą, gdyż od dnia 15 czerwca 1994 roku, prowadził pod firmą "B.". Organ nie zgodził się z odwołującym, że działki nr [...] nie powinny być opodatkowane najwyższą stawką podatkową, gdyż nie są wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej ze względów technicznych. W ocenie organu, przez względy techniczne, o których mowa jest w przepisie art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych należy rozumieć w szczególności specyficzne warunki geologiczne, uniemożliwiające ich wykorzystanie do prowadzenia działalności gospodarczej do czasu przeprowadzenia kosztownych prac ziemnych, bądź zmiany przeznaczenia gruntów, skażenie chemiczne, radioaktywne lub bakteriologiczne gruntu, które uniemożliwia jego użytkowanie. Tymczasem jak wynikało ze znajdującego się w aktach operatu szacunkowego, sporządzonego w dniu 11 maja 1999 r. przez rzeczoznawcę majątkowego, działka gruntu nr [...] ma dogodny dostęp z drogi asfaltowej, jest uzbrojona w energię elektryczną, wodę, kanalizację sanitarną i deszczową. Natomiast działka nr [...] jest położona w zasięgu sieci uzbrojenia terenu w wodę, kanalizację i energię elektryczną. Podnoszona przez podatnika okoliczność braku dostępu z działki nr [...] do drogi publicznej nie stanowiło, zdaniem Kolegium, przeszkody w rozumieniu względów technicznych, gdyż ma ona charakter prawny i ekonomiczny, a nie techniczny i pozostaje bez wpływu na kwalifikację tego gruntu dla potrzeb podatku od nieruchomości.