Wyrok NSA z dnia 31 lipca 2012 r., sygn. II FSK 2568/10

Rażące naruszenie prawa to takie naruszenie, które wywołuje skutki niemożliwe do zaakceptowania w praworządnym państwie, gdy rozstrzygnięcie pozostaje w wyraźnej i oczywistej sprzeczności z treścią przepisu prawa.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Bogusław Dauter, Sędzia NSA Antoni Hanusz (sprawozdawca), Sędzia WSA del. Grażyna Nasierowska, Protokolant Justyna Bluszko-Biernacka, po rozpoznaniu w dniu 31 lipca 2012 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej M. M., P. M. i A.M. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 13 sierpnia 2010 r. sygn. akt I SA/Łd 600/10 w sprawie ze skargi M. M., P. M. i A.M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia 19 marca 2010 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności ostatecznej decyzji w sprawie łącznego zobowiązania pieniężnego za 2004 r. oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

1. Wyrokiem z dnia 13 sierpnia 2010 r., I SA/Łd 600/10 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi oddalił skargę MM., P.M. i A.M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia 19 marca 2010 r. w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji ustalającej wysokość łącznego zobowiązania pieniężnego na 2004 r. Ze stanu sprawy przyjętego przez Sąd I instancji wynikało, że pismem z dnia 2 stycznia 2009 r., skarżący wnieśli o stwierdzenie nieważności decyzji Burmistrza L z dnia 25 lutego 2004 r., z powodu rażącego naruszenia prawa, w tym art. 200 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) i art. 3 ust. 4 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 9, poz. 84 z późn. zm.; dalej: "u.p.o.l."). Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia 18 listopada 2009 r. odmówiło stwierdzenia nieważności wskazanej decyzji. Od tej decyzji skarżący złożyli odwołanie. Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy własną decyzję. Analizując treść art. 148 § 2 pkt 1 Ordynacji podatkowej stanęło na stanowisku, że doręczenie wskazanej decyzji nastąpiło wprawdzie z naruszeniem wymogów formalnych, osobie nieuprawnionej, gdyż pokwitowania dokonał J.C., który jedynie w przekonaniu doręczyciela pełnił funkcję dyrektora w przedsiębiorstwie, to ustalone w postępowaniu fakty i wykonanie przez podatnika decyzji, dostatecznie przemawiają za stwierdzeniem, że decyzja została adresatowi przekazana. Samorządowe Kolegium Odwoławcze wskazało również, że okoliczności związane z doręczeniem decyzji mogłyby stanowić ewentualnie podstawę wniosku o wznowienie postępowania.