Wyrok NSA z dnia 25 kwietnia 2012 r., sygn. I FSK 906/11

Dla określenia wymiaru podatku w decyzji nie może mieć znaczenia aktualna sytuacja materialna, życiowa, czy zdrowotna podatnika.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Arkadiusz Cudak (sprawozdawca), Sędzia NSA Artur Mudrecki, Sędzia WSA (del.) Maciej Jaśniewicz, Protokolant Krzysztof Zaleski, po rozpoznaniu w dniu 25 kwietnia 2012 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej T. U. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 3 grudnia 2010 r., sygn. akt III SA/Gl 352/10 w sprawie ze skargi T. U. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 12 listopada 2009 r., nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług 1. oddala skargę kasacyjną, 2. odstępuje od zasądzenia od skarżącego zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego w całości, 3. przyznaje od Skarbu Państwa (Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach) na rzecz doradcy podatkowego W. N. wynagrodzenie w kwocie 900 (słownie: dziewięćset złotych) podwyższone o 23 % podatku od towarów i usług w kwocie 207 (słownie: dwieście siedem złotych) tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 3 grudnia 2010 r., sygn. akt III SA/Gl 352/10, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach oddalił skargę T. U. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 12 listopada 2009 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług za czerwiec 2000 r..

Sąd pierwszej instancji przedstawiając stan faktyczny sprawy podał, że T. U. w deklaracji VAT-7 za czerwiec 2000 r. wykazał zobowiązanie podatkowe w kwocie 5245 zł, które nie zostało przez niego zapłacone w ustawowym terminie. W związku z powyższym organ stwierdził, że naruszono art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz.U. Nr 5, poz. 11 ze zm., dalej jako ustawa o VAT z 1993 r.) i decyzją z dnia 9 lutego 2009 r. określił skarżącemu zobowiązanie w podatku od towarów i usług za czerwiec 2000 roku. Z uwagi jednak na stwierdzone przez organ odwoławczy braki w materiale dowodowym dokumentów pozwalających ocenić wnioski organu pierwszej instancji o wystąpieniu okoliczności przerwania biegu terminu przedawnienia, Dyrektor Izby Skarbowej w K. decyzją z dnia 22 maja 2009 roku uchylił zaskarżoną przez stronę decyzję organu pierwszej instancji i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia.