Wyrok NSA z dnia 9 lutego 2012 r., sygn. I FSK 513/11

Odpowiednie stosowanie przepisów art. 247-249 O.p. do postanowień musi uwzględniać ich specyfikę. Przepis art. 219 O.p. nie ogranicza w żaden sposób możliwości stosowania instytucji stwierdzania nieważności tylko i wyłącznie do postanowień kończących postępowanie jak np. do tych z art. 14g O.p. (o pozostawieniu wniosku bez rozpatrzenia w przedmiocie interpretacji przepisów prawa podatkowego) czy z art. 165a O.p. (o odmowie wszczęcia postępowania podatkowego), lecz odnosi się do wszystkich postanowień, które z natury rzeczy mają charakter wpadkowy. Zastrzeżenie wobec tego z art. 247 § 1 O.p., iż stwierdzić nieważność można jedynie decyzji ostatecznej nie może znaleźć wprost zastosowania do postanowień. Należy bowiem wziąć pod uwagę, czy ostateczne postanowienie wywołało skutki o charakterze materialnoprawnym, zanim z przyczyn faktycznych utraciło swój byt.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Marek Kołaczek, Sędzia NSA Krzysztof Stanik, Sędzia WSA (del) Maciej Jaśniewicz (spr.), Protokolant Krzysztof Osial, po rozpoznaniu w dniu 9 lutego 2012 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej P. Sp. z o. o. w P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 4 listopada 2010 r. sygn. akt I SA/Wr 908/10 w sprawie ze skargi P. sp. z o. o. w P. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 2 czerwca 2010 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie 1) uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu we Wrocławiu, 2) zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w W. na rzecz P. Sp. z o. o. w P. kwotę 397 (słownie: trzysta dziewięćdziesiąt siedem ) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 4 listopada 2010 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu oddalił skargę P. E. Sp. z o.o. z siedzibą w P. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej we W. z dnia 2 czerwca 2010r. w przedmiocie umorzenia postępowania. W uzasadnieniu wskazano, że Dyrektor Izby Skarbowej we W. po rozpoznaniu zażalenia Spółki utrzymał w mocy wydane przez ten organ w I instancji postanowienie o umorzeniu postępowania z wniosku Spółki o stwierdzenie nieważności ostatecznego postanowienia Naczelnika [...] Urzędu Skarbowego we W. o nadaniu rygoru natychmiastowej wykonalności decyzji tego organu w przedmiocie podatku od towarów i usług za grudzień 2004r. Postanowieniem z 2 grudnia 2009 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego nadał rygor natychmiastowej wykonalności decyzji wymiarowej z 2 grudnia 2009 r. dotyczącej podatku VAT za grudzień 2004 r. Postanowienia tego strona nie zaskarżyła. W dniu 17 grudnia 2009 r. Spółka złożyła odwołanie od decyzji wymiarowej. W dniu 19 lutego 2010 r. do Dyrektora Izby Skarbowej wpłynął wniosek strony o stwierdzenie nieważności postanowienia nadającego decyzji wymiarowej rygor natychmiastowej wykonalności. Postanowieniem z dnia 19 marca 2010 r. Dyrektor Izby Skarbowej umorzył postępowanie w sprawie z wniosku o stwierdzenie nieważności ostatecznego postanowienia o nadaniu rygoru natychmiastowej wykonalności decyzji wymiarowej. Wskazał, że objęta rygorem decyzja została decyzją Dyrektora Izby Skarbowej z 4 marca 2010 r. uchylona, a sprawa została przekazana do ponownego rozpatrzenia. Uznał, iż moc prawną utraciło tym samym postanowienie o nadaniu tej decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności i stwierdził bezprzedmiotowość postępowania. W zażaleniu strona wniosła o uchylenie w/w rozstrzygnięcia i przeprowadzenie postępowania o stwierdzenie nieważności postanowienia w przedmiocie nadania rygoru natychmiastowej wykonalności decyzji wymiarowej. Postanowieniu zarzucono naruszenie art. 208 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm., dalej jako O.p.) przez błędne przyjęcie, że postępowanie z wniosku o stwierdzenie nieważności postanowienia stało się bezprzedmiotowe i powinno być umorzone. Spółka wywodziła, że w oparciu o to postanowienie organ podjął skuteczne czynności egzekucyjne, które przerwały bieg terminu przedawnienia zobowiązania w podatku VAT. Podkreśliła, iż stwierdzenie nieważności postanowienia o nadaniu rygoru wykonalności decyzji wymiarowej skutkowałoby unieważnieniem czynności egzekucyjnych, podjętych na podstawie tego postanowienia.