Wyrok NSA z dnia 21 marca 2012 r., sygn. II FSK 1815/10

Skoro z wykładni art. 2 ust. 2 w związku z art. 1a ust. 3 pkt 1 u.p.o.l. wynika, iż miarodajne przy wymiarze podatku przez organy podatkowe jest zaklasyfikowanie gruntów w ewidencji gruntów i budynków, to w celu stwierdzenia, czy grunty te podlegają opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości jedyną wymagającą ustalenia istotną okolicznością faktyczną jest to, jak grunty te były zaklasyfikowane w tej ewidencji w okresie, którego dotyczy decyzja podatkowa.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Jerzy Płusa (sprawozdawca), Sędzia NSA Zbigniew Kmieciak, Sędzia WSA (del.) Beata Cieloch, Protokolant Dorota Żmijewska, po rozpoznaniu w dniu 21 marca 2012 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej "W." sp. z o.o. z siedzibą w S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 29 kwietnia 2010 r. sygn. akt I SA/Sz 186/10 w sprawie ze skargi "W." sp. z o.o. z siedzibą w S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia 20 stycznia 2010 r. nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2009 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od "W." sp. z o.o. z siedzibą w S. na rzecz Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. kwotę 5400 (słownie: pięć tysięcy czterysta) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 29 kwietnia 2010 r. sygn. akt I SA/Sz 186/10 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie oddalił skargę "W." sp. z o.o. w S. - zwanej dalej "Spółką", na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia 20 stycznia 2010 r. w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2009 r.

Przedstawiając w uzasadnieniu powyższego wyroku stan sprawy Sąd pierwszej instancji podał, iż Prezydent Miasta S. decyzją z dnia 24 września 2009 r. określił Spółce wysokość zobowiązania w podatku od nieruchomości za 2009 r. w wysokości 726.148 zł.

W odwołaniu od powyższej decyzji Spółka zarzuciła, że organ podatkowy stanął na stanowisku, iż dla ustalenia podatku należnego od nieruchomości posiadanych przez Spółkę nieistotny jest stan faktyczny, lecz znaczenie mają tylko zapisy w rejestrze gruntów, co - w jej ocenie - jest sprzeczne z art. 84 Konstytucji RP. Nadto, zdaniem Spółki, działanie organu podatkowego dokonującego wymiaru podatku od nieruchomości za 2009 r. z pominięciem ustaleń dotyczących rzeczywistego stanu faktycznego, w sposób rażący naruszyło zasadę zaufania wyrażoną w art. 121 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, ze zm.) oraz zasadę prawdy obiektywnej wyrażoną w art. 122 tej ustawy, gdyż organ podatkowy pierwszej instancji z rażącą szkodą dla Spółki zakwestionował prawidłowo ustalony przez klasyfikatora gruntów i wojewódzkiego inspektora ds. klasyfikacji stan faktyczny, mimo iż organ pierwszej instancji wiedział, że zarówno w charakterze gruntów, jak i w sposobie ich wykorzystania na przestrzeni lat 2008 i 2009 nie zaszły żadne zmiany. Spółka wskazała również, iż odmowa przeprowadzenia zawnioskowanego przez nią dowodu przeciwko dokumentowi urzędowemu, jakim jest ewidencja gruntów, w sytuacji, gdy organ podatkowy sam stwierdził, że istnieje rozbieżność pomiędzy stanem wynikającym z ewidencji gruntów a rzeczywistym stanem faktycznym, stanowi rażące naruszenie art. 121 § 1, art. 122, art. 187 § 1 i art. 191 Ordynacji podatkowej.