Wyrok NSA z dnia 17 lutego 2012 r., sygn. II FSK 1547/10

Wyjeżdżając za granicę na okres nie krótszy niż cztery tygodnie w sytuacji, gdy można się było spodziewać wydania w najbliższym czasie decyzji kończącej postępowanie w danej instancji ( wskazywało na to wezwanie do zapoznania się z materiałem dowodowym, wystosowane przez organ w trybie art. 200 O.p.) pełnomocnik strony skarżącej (mający przy tym świadomość stanu zdrowia Skarżącej i tego, że jest jedynym jej pełnomocnikiem) nie zachował w związku z tym należytej staranności, wymaganej od osoby należycie prowadzącej swoje interesy. Za jego nienależyte postępowanie strona skarżąca ponosi odpowiedzialność, obciąża ją bowiem ryzyko wyboru osoby, która ma ją reprezentować. Tym samym nie może ona powoływać się na uchybienie terminu bez swej winy. Nie spełnia w związku z tym przesłanki przywrócenia terminu, o której mowa w art. 162 § 1 O.p.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Grzegorz Krzymień, Sędzia NSA Jerzy Płusa, Sędzia NSA Aleksandra Wrzesińska-Nowacka (sprawozdawca), Protokolant Dorota Żmijewska, po rozpoznaniu w dniu 17 lutego 2012 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej J. D. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 10 lutego 2010 r. sygn. akt I SA/Kr 1094/09 w sprawie ze skargi J. D. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 20 maja 2009 r. nr [...] w przedmiocie przywrócenia terminu do wniesienia odwołania oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 10 lutego 2010 r., sygn. akt I SA/Kr 1094/09, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie oddalił skargę J. D. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 20 maja 2009 r., Nr [...]. Postanowieniem tym organ odmówił J. D. przywrócenia terminu do wniesienia odwołania.

Rozstrzygnięcie to zapadło w następującym, przyjętym przez Sąd pierwszej instancji, stanie faktycznym:

W dniu 2 marca 2009 r. J. D. (dalej: "Skarżąca") wniosła o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania od decyzji Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w K. z dnia 27 listopada 2008 r., Nr [...]. Postanowieniem z dnia 20 maja 2009 r. Dyrektor Izby Skarbowej w K., działając na podstawie art. 162 i art. 163 § 2 ustawy z dnia 28 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (j.t. Dz. U z 2005 r., nr 8, poz. 60 ze zm.; dalej: "O.p."), odmówił przywrócenia terminu do wniesienia odwołania. W uzasadnieniu postanowienia organ wyjaśnił, że podatniczka upoważniła do reprezentowania jej przed Urzędem Kontroli Skarbowej w K. w dniu 22 stycznia 2007 r. - K. D. (syna) i I. D. (synową). Następnie, w dniu 1 sierpnia 2008 r., przedłożono pełnomocnictwo udzielone przez Skarżącą doradcy podatkowemu K. W. oraz adwokat A. W. W piśmie z dnia 19 sierpnia 2008 r. K. W. wskazał, że działa w imieniu J. D. jako jej pełnomocnik, w tym pełnomocnik do doręczeń i wszelkie doręczenia winny być dokonywane na jego adres. Organ kontroli skarbowej, działając na podstawie art. 24 ust. 2 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o kontroli skarbowej ( t.j. Dz. U. z 2011 r., Nr 41, poz. 214; dalej: "u.k.s."), w dniu 27 października 2008 r. doręczył K. W. pismo wyznaczające siedmiodniowy termin do wypowiedzenia się w sprawie zebranego materiału dowodowego przed wydaniem decyzji. W dniu 6 listopada 2008 r. do organu wpłynęły pisma datowane na 3 listopada 2008 r., którymi K. W. i A. W. poinformowali organ kontroli skarbowej, że w dniu 30 października 2008 r. wypowiedziane zostało pełnomocnictwo Skarżącej z uwagi na ograniczony z nią kontakt, który uniemożliwiał należyte wykonywanie obowiązków pełnomocnika. W tym samym dniu również wpłynęło do organu pismo I. D. z dnia 3 listopada 2008 r., w którym zawiadomiła, że w dniu 30 października 2008 r. wypowiedziała J. D. pełnomocnictwo z uwagi na utrudniony kontakt spowodowany stanem zdrowia Skarżącej. Natomiast K. D. w dniu 4 listopada 2008 r. poinformował organ, że jest jedynym pełnomocnikiem strony do odbioru korespondencji. Jednakże, z uwagi na to, iż przez najbliższe cztery tygodnie będzie przebywał poza granicami kraju, zwrócił się z prośbą do organu o nieprzesyłanie korespondencji w sprawie, gdyż nie będzie miał możliwości ustanowienia pełnomocnika do doręczeń, ani odbioru korespondencji.