Wyrok NSA z dnia 6 grudnia 2011 r., sygn. I OSK 1349/11

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący sędzia NSA Barbara Adamiak, Sędzia NSA Janina Antosiewicz, Sędzia NSA Anna Łukaszewska-Macioch (spr.), Protokolant starszy sekretarz sądowy Anna Krakowiecka, po rozpoznaniu w dniu 6 grudnia 2011 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej H. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 21 kwietnia 2011 r. sygn. akt IV SA/Gl 739/10 w sprawie ze skargi H. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Katowicach z dnia 17 czerwca 2010 r. nr SKO-PS-424/1800/5082/2010/PM w przedmiocie zasiłku celowego oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyrokiem z dnia 21 kwietnia 2011 r. sygn. akt IV SA/Gl 739/10 oddalił skargę H. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Katowicach z dnia 17 czerwca 2010r. nr SKO-PS-424/1800/5082/2010/PM w przedmiocie zasiłku celowego.

W uzasadnieniu wyroku przedstawiono następujący stan faktyczny sprawy:

Decyzją z dnia 18 marca 2010 r., nr DP.8121-8868/2010/I Prezydent Miasta Katowice na podstawie art. 3 ust. 3 i art. 8 ust. 1 oraz art. 39 i 106 ust. 4 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2004 r., nr 64 poz. 593 z późn. zm.) przyznał H. K. świadczenie w postaci zasiłku celowego w wysokości 50 zł na zakup obuwia wiosennego.

W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, iż dochód wnioskodawcy nie przekracza kryterium określonego w ustawie, a jednocześnie występują okoliczności uzasadniające przyznanie pomocy. Zdaniem organu, przyznane świadczenie jest odpowiednie do okoliczności uzasadniających jej przyznanie (art. 3 ust. 3 ustawy o pomocy społecznej).

W wyniku odwołania wniesionego przez H. K. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Katowicach powołaną decyzją z dnia 17 czerwca 2010 r. utrzymało w mocy decyzję organu pierwszej instancji. W uzasadnieniu Samorządowe Kolegium Odwoławcze powołując się na uregulowania zawarte w art. 2 ust.1, art. 3, art. 8 ust 1 oraz art. 39 - 40 ustawy o pomocy społecznej stwierdziło, iż wynika z nich, że zasiłek celowy nie ma służyć zaspokojeniu każdej potrzeby, lecz tylko niezbędnej potrzeby bytowej. Zgodnie z regułą nakazującą uwzględniać cele i możliwości pomocy społecznej, nie może ulegać wątpliwości, że przy aktualnym stanie finansów publicznych i dużej liczbie osób wymagających pomocy, niezbędne potrzeby bytowe należy odnieść do potrzeb elementarnych, koniecznych do egzystencji godnej człowieka. Poza tym ustawodawca wyposażył organy decyzyjne w prawo do uznaniowej oceny, czy w danym konkretnym przypadku zasiłek celowy powinien być udzielony. Jednocześnie przepisy nie określają wysokości zasiłku celowego i nie podają kryteriów ustalania tej wysokości. Wyznacznikami ustalania wysokości zasiłku celowego są z jednej strony sytuacja materialna wnioskodawcy i cel, na który zasiłek ma być przyznany, a z drugiej - możliwości finansowe organów pomocy społecznej. Kiedy nie starcza środków dla wszystkich potrzebujących, rzeczą właściwego organu jest więc wyważenie przyznawanej pomocy poprzez uwzględnienie subiektywnej i obiektywnej sytuacji uprawnionych.