Wyrok NSA z dnia 7 grudnia 2011 r., sygn. I OSK 27/11

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Joanna Runge-Lissowska Sędzia NSA Marek Stojanowski Sędzia del. NSA Wiesław Morys (spr.) Protokolant: sekretarz sądowy Rafał Jankowski po rozpoznaniu w dniu 7 grudnia 2011 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej M. C. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą [...] Przedsiębiorstwo [...] "[...]" w P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 21 września 2010 r. sygn. akt II SA/Po 169/10 w sprawie ze skargi M. C. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą [...] Przedsiębiorstwo [...] "[...]" w P. na postanowienia Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia [...] stycznia 2010r. nr [...] oraz z dnia [...] stycznia 2010r. nr [...] w przedmiocie odmowy zwrotu wydatków za parkowanie pojazdu 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od M. C. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu kwotę 180 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu wyrokiem z dnia 21 września 2010 r., sygn. akt II SA/Po 169/10, oddalił skargę M. C. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą [...] Przedsiębiorstwo [...] "[...]" na postanowienia Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia [...] stycznia 2010 r. i z dnia [...] stycznia 2010 r. w przedmiocie odmowy zwrotu wydatków za parkowanie pojazdu.

Przedstawiając w uzasadnieniu stan faktyczny sprawy Sąd pierwszej instancji wskazał, iż Naczelnik Urzędu Skarbowego Poznań - [...] postanowieniem z dnia [...] października 2009 r., nr [...], na podstawie art. 17 § 1 oraz art. 102 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 229, poz. 1954 ze zm.), po rozpatrzeniu wniosku M. C. w przedmiocie zwrotu wydatków za parkowanie pojazdu marki [...] o nr rej. [...] odmówił jego uwzględnienia. Motywując swoje stanowisko organ ten podał, że przed dniem 12 czerwca 2009 r., a więc przed dniem wejścia w życie orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z dnia 3 czerwca 2008 r., sygn. akt P 4/06, stwierdzającego niekonstytucyjność art. 130a ust. 10 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 ze zm.), naczelnik urzędu skarbowego orzekał o przejęciu na rzecz Skarbu Państwa pojazdu usuniętego z drogi oraz był organem likwidacyjnym w zakresie tej ruchomości. Do ustalenia wynagrodzenia za przechowywanie pojazdów, które przeszły na własność Skarbu Państwa na podstawie art. 130 a ust. 10 ustawy - Prawo o ruchu drogowym stosowało się przepisy ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Wynikało to z odesłania zawartego w § 3 pkt 1 lit. c rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 23 kwietnia 2002 r. w sprawie rozciągnięcia stosowania przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. Nr 50 poz. 449). Zgodnie z treścią art. 130a ust. 10 Prawa o ruchu drogowym pojazd usunięty w trybie określonym w ust. 1 lub 2 tej ustawy i nieodebrany przez uprawnioną osobę w terminie 6 miesięcy od dnia usunięcia uznawano za porzucony z zamiarem wyzbycia się własności. Pojazd ten przechodził na rzecz Skarbu Państwa z mocy ustawy. Moment, w którym z mocy prawa pojazd stawał się własnością Skarbu Państwa, był terminem początkowym ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów jego parkowania. Koszty te pokrywał Skarb Państwa - naczelnik urzędu skarbowego, ale dopiero po zakończeniu procedury likwidacyjnej. Organ ten był bowiem "organem likwidacyjnym" i jako taki zobowiązany był do uiszczenia kosztów związanych z dozorem nad usuniętym pojazdem. Z dniem 12 czerwca 2009 r., naczelnik urzędu skarbowego utracił podstawę do orzekania w formie decyzji deklaratoryjnej, o przejęciu pojazdów na rzecz Skarbu Państwa albowiem zgodnie z treścią wyroku Trybunału Konstytucyjnego kwestia ta winna należeć do kognicji sądów powszechnych, a orzeczenia mieć charakter konstytutywny. Po dniu 12 czerwca 2009r. nie uregulowano ustawowo sposobu postępowania z pojazdami usuniętymi na podstawie art. 130a ust. 10 ustawy Prawo o ruchu drogowym, a przepisy wykonawcze wydane na podstawie art. 130a ust. 11 pkt 3 tej ustawy utraciły moc. Zatem w obecnym stanie prawnym nie sposób przypisać naczelnikowi urzędu skarbowego jakichkolwiek uprawnień czy obowiązków w tej materii. Nie wiadomo, jaki organ ma być "organem likwidacyjnym", oraz z rachunku jakiego organu reprezentującego Skarb Państwa winna być uiszczana opłata za parkowanie. Organ podkreślił, iż dopóki kwestia ta nie zostanie uregulowana ustawowo, a naczelnik urzędu skarbowego nie zostanie wskazany jako właściwy w sprawie likwidacji pojazdów, organ ten nie może ponosić opłat za parkowanie pojazdów, w stosunku do których nie wydano decyzji o przejęciu pojazdu na rzecz Skarbu Państwa do dnia 12 czerwca 2009 r. W związku z tym, że procedura likwidacyjna dotycząca przedmiotowych samochodów nie została zakończona, a nadal pozostają one na parkingu, organ ten postanowił jak w sentencji.