Wyrok NSA z dnia 18 marca 2011 r., sygn. I OSK 2030/10

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Wojciech Chróścielewski Sędziowie: Sędzia NSA Leszek Leszczyński Sędzia del. WSA Jolanta Rudnicka (spr.) Protokolant st. inspektor sądowy Tomasz Zieliński po rozpoznaniu w dniu 18 marca 2011 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 19 sierpnia 2010 r. sygn. akt I SA/Wa 720/10 w sprawie ze skargi S. H. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie z dnia [...] marca 2010 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania zasiłku pielęgnacyjnego oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 19 sierpnia 2010 r., sygn. akt I SA/Wa 720/10 po rozpoznaniu skargi S. H. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie z dnia [...] marca 2010 r., nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania zasiłku pielęgnacyjnego uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Prezydenta m.st. Warszawy z dnia [...] sierpnia 2009 r., nr [...].

W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, że Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Warszawie decyzją z dnia [...] marca 2010 r. utrzymało w mocy decyzję Prezydenta m.st. Warszawy z dnia [...] sierpnia 2009 r. odmawiającą przyznania S. H. prawa do zasiłku pielęgnacyjnego z tego powodu, że decyzją z dnia [...] kwietnia 1989 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych ustalił na rzecz wnioskodawczyni prawo do dodatku pielęgnacyjnego. Samorządowe Kolegium Odwoławcze podało, że zgodnie z treścią art. 16 ust. 6 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych zasiłek pielęgnacyjny nie przysługuje osobie uprawnionej do dodatku pielęgnacyjnego. W ocenie organu odwoławczego powyższe ustalenie, że dana osoba ma uprawnienie do dodatku pielęgnacyjnego przesądza o odmowie przyznania tej osobie zasiłku pielęgnacyjnego. Zdaniem organu odwoławczego poza zakresem sprawy pozostaje natomiast kwestia faktycznego wypłacania bądź niewypłacania dodatku pielęgnacyjnego. Organ zaznaczył ponadto, że ani Samorządowe Kolegium Odwoławcze, ani organ pierwszej instancji nie są organami właściwymi w sprawach ustalenia prawa do dodatku pielęgnacyjnego. Powołując się na art. 75 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych organ odwoławczy podkreślił, że dodatek pielęgnacyjny jest dodatkiem do emerytury lub renty a postępowanie w sprawie ustalenia prawa do dodatku pielęgnacyjnego oraz ustalenia jego wysokości prowadzi organ rentowy właściwy ze względu na miejsce zamieszkania osoby zainteresowanej (art. 115 ust. 1 cyt. ustawy). Skoro zaś organ rentowy wydał pisemne zaświadczenie stwierdzające, że S. H. posiada uprawnienie do dodatku pielęgnacyjnego ustalone decyzją Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, to organy rozpatrujące niniejszą sprawę zobligowane były przepisem art. 16 ust. 6 ustawy o świadczeniach rodzinnych do odmowy ustalenia prawa do zasiłku pielęgnacyjnego.