Wyrok NSA z dnia 8 grudnia 2011 r., sygn. I FSK 478/11

Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 dyrektywy VAT (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy o VAT), jako że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy. O tym, że dokonujący sprzedaży gruntu budowlanego działał w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, a nie w ramach zarządu majątkiem prywatnym, wykonując prawo własności, decyduje stopień jego aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, który wskazuje, że angażuje on środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w ramach prowadzenia działalności gospodarczej.

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Krystyna Chustecka, Sędzia NSA Arkadiusz Cudak (sprawozdawca), Sędzia NSA Artur Mudrecki, Protokolant Dariusz Rosiak, po rozpoznaniu w dniu 8 grudnia 2011 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Ministra Finansów od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 1 grudnia 2010 r. sygn. akt I SA/Gd 729/10 w sprawie ze skargi S. Z. na interpretację indywidualną Ministra Finansów z dnia 25 marca 2010 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług 1) uchyla zaskarżony wyrok, 2) oddala skargę, 3) zasądza od S. Z. na rzecz Ministra Finansów kwotę 280 zł (słownie: dwieście osiemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 1 grudnia 2010 r., sygn. akt I SA/Gd 729/10, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku uwzględniając skargę S. Z. (dalej jako strona lub skarżący) uchylił interpretację indywidualną Ministra Finansów z dnia 25 marca 2010 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług.

Sąd pierwszej instancji przedstawiając stan faktyczny sprawy podał, że wnioskiem z dnia 31 grudnia 2009 r. skarżący zwrócił się do Ministra Finansów o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie stosowanie przepisów prawa podatkowego. W uzasadnieniu wniosku podał, że w dniu 14 listopada 1977r. skarżący nabył wraz z żoną nieruchomość rolną o powierzchni 12,90 ha, zabudowaną budynkami mieszkalnymi i gospodarczymi. Trzy miesiące później skarżący kupił kolejną nieruchomość rolną o powierzchni 4,86 ha - niezabudowaną, niezalesioną, odległą od posiadanego gospodarstwa rolnego o ok. 1 km. Gospodarstwo rolne o całkowitej powierzchni 17,76 ha było użytkowane rolniczo, nie było przedmiotem dzierżawy. W dniu 10 października 1990r. doszło do rozwodu z żoną. Do roku 1993 skarżący sam prowadził gospodarstwo rolne. W dniu 5 lipca 1993r. skarżący i jego była żona sprzedali gospodarstwo rolne o pow. 12,90 ha wraz z budynkami, jednocześnie dokonany został podział majątku w ten sposób, że skarżący otrzymał działkę nr 155 o powierzchni 4,86 ha. Dnia 28 listopada 2006r. wójt gminy, w drodze decyzji, zatwierdził projekt podziału nieruchomości na działki od nr 155/1 do nr 155/37 (łącznie 37 działek) oraz działkę 155/38, będącą ulicą wewnętrzną, połączoną z drogą wojewódzką. Skarżący poniósł koszty przyłączenia do sieci energetycznej, koszty projektu a następnie budowy wodociągu. W ewidencji gruntów wszystkie ww. działki oznaczone są symbolem R - grunty rolne. Grunt nie jest objęty planem zagospodarowania przestrzennego. Obowiązujące stadium zagospodarowania przestrzennego gminy stanowi, że ww. działki położone są na terenach rozwojowych o dominacji funkcji usługowej z towarzyszącą zabudową mieszkaniową, a zmiana przeznaczenia terenu, polegająca na budowie obiektu budowlanego wymaga decyzji o warunkach zabudowy. Skarżący wskazał, że nieruchomość stanowi jego majątek osobisty i nie została nabyta w roku 1978 z zamiarem jej sprzedaży. Skarżący sprzedał jedną działkę i planuje sprzedać kolejną.