Wyrok NSA z dnia 16 lutego 2011 r., sygn. I FSK 256/10

Przepis art. 19 ust. 1 ustawy o VAT [z 1993 r.] wiązał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z rzeczywistym nabyciem towarów i usług, a nie z faktem posiadania faktury, stwierdzającej czynności, które nie zostały dokonane.

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Sylwester Marciniak, Sędzia NSA Małgorzata Niezgódka - Medek (spr.), Sędzia NSA Grażyna Jarmasz, Protokolant Natalia Prałat, po rozpoznaniu w dniu 16 lutego 2011 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Z.O. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 15 października 2009 r., sygn. akt III SA/Gl 691/09 w sprawie ze skargi Z. O. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 22 kwietnia 2009 r., nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za maj 2002 r. 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza od Z. O. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w K. kwotę 900 zł (słownie: dziewięćset złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi kasacyjnej Z. O. jest wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 15 października 2009 r. sygn. akt III SA/Gl 691/09. W orzeczeniu tym Sąd, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, ze zm.), zwanej dalej w skrócie "P.p.s.a.", oddalił skargę podatnika na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 22 kwietnia 2009 r., w której utrzymano w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w Z. z dnia 20 listopada 2007 r. określającą zobowiązanie w podatku od towarów i usług za maj 2002 r.

W uzasadnieniu Sąd przedstawił stan sprawy.

Podał, że w wyniku ustaleń dokonanych w toku kontroli podatkowej organ pierwszej instancji, we wskazanej wyżej decyzji, zakwestionował w miesiącu objętym zaskarżoną decyzją prawo Z.O., prowadzącego działalność gospodarczą w zakresie robót budowlanych, do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur VAT wystawionych przez A. M., które dokumentowały fikcyjną sprzedaż materiałów budowlanych (lepiku smołowego, cementu i tarcicy). Z zeznań A. M. wynikało, że wystawiane przez niego faktury nie dokumentowały rzeczywistych zdarzeń gospodarczych i były potrzebne Z. O. do kalkulacji kosztów. W zamian za ich wystawienie A. M. otrzymywał wynagrodzenie czekiem o wartości ok. 5 % netto wartości faktur. Ponadto zakwestionowane faktury nie były potwierdzone kopiami, ani też odnotowane w dokumentacji wystawcy, który w okresie od stycznia do grudnia 2002 r. miał zawieszoną działalność gospodarczą, o czym nie poinformował organów podatkowych. Z kolei Z. O. oświadczył, że pomiędzy nim, a A. M. nie było pisemnej umowy, a jedynie ustne ustalenia dotyczące współpracy. Podatnik nie posiadał też dowodów zapłaty za zakupiony towar. Twierdził, że zapłata była dokonywana gotówką. Organ ustalił także, na podstawie analizy operacji na rachunku bankowym Z. O., wykorzystywanym w celu prowadzenia działalności gospodarczej, że tytułem czeków zrealizowanych przez A. M. rachunek ten został obciążony w 2002 r. łącznie kwotą stanowiącą ok. 6% kwoty brutto faktur VAT wystawionych przez A. M. dla Z. O..