Wyrok NSA z dnia 29 marca 2011 r., sygn. I FSK 402/10

Wynikające z art. 19 ust 1 ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych ze sprzedażą opodatkowaną nie jest bezwzględne i zdarza się, że doznaje ono ograniczeń przewidzianych w ustawie.

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Artur Mudrecki, Sędzia NSA Sylwester Marciniak, Sędzia WSA del. Izabela Najda-Ossowska (sprawozdawca), Protokolant Katarzyna Nowik, po rozpoznaniu w dniu 29 marca 2011 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej A. spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą we W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 16 listopada 2009 r. sygn. akt I SA/Wr 1071/09 w sprawie ze skargi A. spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą we W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we W. z dnia 31 marca 2009 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za styczeń 2004 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od A. spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą we W. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej we W. kwotę 1200 (jeden tysiąc dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w sprawie I SA/Wr 1071/09 oddalił skargę A. sp. z o.o. z siedzibą w W. (dalej Spółka) na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. w przedmiocie podatku od towarów i usług za styczeń 2004r.

Sąd I instancji przedstawił następujący tok postępowania: Naczelnik Urzędu Skarbowego W. decyzją z 29 grudnia 2008r. określił skarżącej kwotę zobowiązania w podatku od towarów i usług za styczeń 2004r. oraz kwotę podatku z tytułu wystawienia dwóch faktur VAT w trybie art. 33 ustawy z dnia 8 stycznia 1993r o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. nr 11 poz 50 ze zm dalej jako uptu).

Na skutek wniesionego odwołania, Dyrektor Izby Skarbowej w W. zaskarżoną decyzją, utrzymał w mocy decyzję organu I instancji wskazując, że Spółka w badanym okresie nie świadczyła usług turystyki i przewozu osób, w skład których wchodzą usługi noclegowe lub gastronomiczne. Ustalono bowiem, że faktyczną działalnością Spółki była organizacja imprez, zgodnie z zamówieniami klientów. Dlatego za zasadne uznano stanowisko organu l instancji o braku prawa Spółki do odliczenia podatku naliczonego z tytułu zakupu usług gastronomicznych, udokumentowanych zakwestionowanymi fakturami.