Wyrok NSA z dnia 9 marca 2011 r., sygn. I FSK 538/10

Obowiązkiem wnoszącego skargę kasacyjną jest wykazanie, że gdyby do zarzucanego naruszenia przepisów nie doszło, wyrok sądu I instancji byłby inny.

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Barbara Wasilewska (sprawozdawca), Sędzia NSA Marek Kołaczek, Sędzia WSA del. Tomasz Kolanowski, Protokolant Dariusz Rosiak, po rozpoznaniu w dniu 9 marca 2011 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej M. D. R. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 25 stycznia 2010 r. sygn. akt I SA/Bk 329/09 w sprawie ze skargi M. D. R. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w B. z dnia 28 maja 2009 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za poszczególne okresy rozliczeniowe od lutego do czerwca i od sierpnia do grudnia 2006 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od M. D. R. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w B. kwotę 3600 zł (słownie: trzy tysiące sześćset złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego

Uzasadnienie

Wyrokiem z 25 stycznia 2010 r., sygn. I SA/Bk 329/09, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku na podstawie art. 151 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270 ze zm.) - zwanej dalej "p.p.s.a." oddalił skargę M. D. R. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w B. z 28 maja 2009 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług za poszczególne okresy rozliczeniowe od lutego do czerwca 2006 r. oraz od sierpnia do grudnia 2006 r.

W uzasadnieniu do tego wyroku w pierwszej kolejności Sąd przedstawił dotychczasowy przebieg postępowania przed organami podatkowymi. W tych ramach Sąd wskazał, że Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w B. w toku postępowania kontrolnego ustalił, iż skarżąca prowadząca przedsiębiorstwo pod firmą "C. Przedsiębiorstwo Wielobranżowe M. D. R." w badanym okresie nie wykazała w zeznaniach podatkowych podatku należnego z tytułu usług wynajmu nieruchomości w J. G. i K. na rzecz Przedsiębiorstwa Przemysłu Drzewnego Q. Sp. z o.o. świadczonych na podstawie umów najmu zawartych 1 grudnia 2004 r. i 1 lipca 2005 r. na czas nieokreślony. Dyrektor UKS nie dał wiary skarżącej jakoby podstawę oddania do używania spornych nieruchomości stanowiły umowy nieodpłatnego użyczenia. Zdaniem podatkowego organu pierwszej instancji za istnieniem między skarżącą a spółką Q. stosunku najmu przemawiało to, że wiedzy o umowie użyczenia, która miała być zawarta 2 stycznia 2006 r. nie posiadało ani biuro podatkowe prowadzące księgi skarżącej, ani jej pracownicy, ani pracownicy spółki Q., fakt, że przedstawioną umowę użyczenia w imieniu spółki Q. podpisała osoba, która w tym czasie (2 stycznia 2006 r.) nie była członkiem jej zarządu oraz to, że umowy użyczenia nie było w zabezpieczonych dokumentach, a została przedstawiona dopiero w momencie przeprowadzenia czynności kontrolnych. Dyrektor UKS zauważył również, że pracownicy skarżącej w styczniu, lutym i marcu 2006 r. wystawili 3 faktury na rzecz spółki Q., uwzględniając wartość czynszu w kwocie zmienionej według aneksu podpisanego 2 stycznia 2006 r. (a więc w tym samym dniu, w którym miało dojść do zawarcia umowy użyczenia) i dwie z nich spółka Q. opłaciła przelewami bankowymi. W konsekwencji poczynionych ustaleń Dyrektor UKS w decyzji z 13 lutego 2009 r. określił skarżącej wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za okresy rozliczeniowe od lutego do czerwca 2006 r. oraz od sierpnia do grudnia 2006 r.