Wyrok NSA z dnia 28 stycznia 2011 r., sygn. II FSK 1657/09

Naczelny Sąd Administracyjny nie może precyzować za stronę zarzutów skargi kasacyjnej bądź domniemywać, jaka miała być ich treść.

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Aleksandra Wrzesińska - Nowacka (sprawozdawca), Sędziowie NSA Jan Rudowski, Tomasz Zborzyński, Protokolant Anna Dziosa, po rozpoznaniu w dniu 28 stycznia 2011 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej A. B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 19 listopada 2008 r. sygn. akt I SA/Ke 329/08 w sprawie ze skargi A. B. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 18 czerwca 2008 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2001r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od A. B. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w K. kwotę 900 (słownie: dziewięćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 19 listopada 2008 r., sygn. akt I SA/Ke 329/08 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach oddalił skargę A. B. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 18 czerwca 2008 r. nr [...]. Decyzją tą organ odwoławczy utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w K. Nr [...] z dnia 3 grudnia 2007 r. w przedmiocie określenia A. B. i M. K.-B. zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2001 r. w wysokości 5.885 zł.

W 2001 r. skarżący prowadził działalność gospodarczą w zakresie uboju i sprzedaży drobiu, natomiast M. K.-B. w zakresie handlu.

W wyniku przeprowadzonej kontroli skarbowej nie stwierdzono nieprawidłowości w zakresie rzetelności deklarowanych podstaw opodatkowania oraz prawidłowości obliczania i wpłacania podatku dochodowego przez M. K.-B., zakwestionowano natomiast rzetelność podatkowej księgi przychodów i rozchodów prowadzonej przez skarżącego w zakresie wykazanego w niej przychodu i kosztów jego uzyskania.

Rozpatrując odwołanie od decyzji organu pierwszej instancji Dyrektor Izby Skarbowej w K. powołał się na treść art. 193 § 1 i § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm., dalej jako O.p.) oraz § 11 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z 15 grudnia 2000 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 116, poz. 1222 ze zm.) i wskazał, iż powołane przepisy prowadzą do wniosku, że dla oceny, czy księga jest rzetelna, decydujące znaczenie ma to, czy w oparciu o zapisy w niej dokonane można ustalić prawidłową podstawę opodatkowania, a więc czy zawiera ona zapisy dotyczące wszystkich zdarzeń podatkowych mających wpływ na ustalenie tej podstawy. Wykazana rozbieżność pomiędzy treścią zapisów a stanem rzeczywistym uniemożliwia ustalenie właściwej podstawy opodatkowania i stanowi przesłankę do uznania księgi za nierzetelną w zakwestionowanym zakresie.