Wyrok NSA z dnia 14 lipca 2010 r., sygn. I OSK 117/10

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Anna Łukaszewska-Macioch Sędziowie sędzia NSA Janina Antosiewicz (spr.) sędzia del. NSA Roman Ciąglewicz Protokolant asyst. sędz. Anna Pośpiech-Kłak po rozpoznaniu w dniu 14 lipca 2010 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Opolu od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 5 listopada 2009 r. sygn. akt II SA/Op 321/09 w sprawie ze skargi D.A. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Opolu z dnia [...] czerwca 2009 r. nr [...] w przedmiocie niedopuszczalności odwołania w sprawie zasiłku celowego oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu wyrokiem z dnia 5 listopada 2009 r. sygn. akt II SA/Op 321/09 po rozpoznaniu skargi D. A. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Opolu z dnia [...] czerwca 2009 r., nr [...] w przedmiocie niedopuszczalności odwołania w sprawie zasiłku celowego, uchylił zaskarżone postanowienie, a także określił, że nie podlega ono wykonaniu.

W uzasadnieniu wyroku wskazano, że decyzją z dnia [...] kwietnia 2009 r., nr [...], Zastępca Dyrektora Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie w Opolu przyznał D. A. specjalny zasiłek celowy w łącznej wysokości 350,00 zł z przeznaczeniem na: dofinansowanie kosztów zakupionych leków - 130 zł; zakupu żywności - 70 zł i dofinansowanie kosztów związanych z opłatami i wydatkami mieszkaniowymi - 150 zł. W pkt 2 decyzji nadano jej rygor natychmiastowej wykonalności.

Pismem z dnia 23 kwietnia 2009 r., D. A. wniósł odwołanie od powyższej decyzji wskazując, że jest ona niezgodna ze stanem faktycznym i przepisami ustawy o pomocy społecznej. Odwołanie to zostało złożone przez D. A. w Urzędzie Miasta Opola w dniu 23 kwietnia 2009 r. i w dniu następnym, czyli 24 kwietnia 2004 r. przesłane za pośrednictwem faxu do Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie w Opolu. W uzasadnieniu odwołania odwołujący wskazał, że przyznanie środków nie nastąpiło w chwili ich wymagalności, gdyż organ pierwszej instancji wystąpił do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych o poświadczenie wysokości świadczenia rentowego za luty 2009 r. Stąd jego zdaniem decyzja została wydana pomimo upływu ustawowego terminu do załatwienia sprawy, tym bardziej, że sprawa nie wymagała zbierania dodatkowych dowodów. Dalej odwołujący wskazał, iż zaskarżona decyzja powinna dotyczyć miesiąca marca, gdyż organ oparł się o dokumenty z miesiąca poprzedniego, tj. z lutego 2009 r., natomiast przyznane świadczenie dotyczy miesiąca kwietnia 2009 r. W ocenie wnioskodawcy organ winien przyjąć jego dochód z lutego 2009 r., a nie z marca 2009 r., jak również poniesione koszty w kwocie 1039,24 zł, a nie w kwocie 391,33 zł. Ponadto błędem organu było przyznanie świadczenia ze środków przeznaczonych na specjalne zasiłki celowe, jakimi dysponował w marcu, a nie w kwietniu. W ocenie odwołującego, powyższe działania organu pierwszej instancji powodują zaniżenie udokumentowanych przez niego kosztów, a w konsekwencji obniżają wysokość przyznanej pomocy. Poza tym pozbawiają i ograniczają wnioskodawcę w częstszym ubieganiu się o przyznanie specjalnego zasiłku celowego, jako pomocy mu niezbędnej i koniecznej.