Wyrok NSA z dnia 7 maja 2010 r., sygn. I OSK 959/09

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Janina Antosiewicz Sędziowie sędzia NSA Ewa Dzbeńska sędzia del. NSA Wiesław Morys (spr.) Protokolant Urszula Radziuk po rozpoznaniu w dniu 7 maja 2010 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Samorządowego Kolegium Odwoławczego we Wrocławiu od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 26 marca 2009 r. sygn. akt II SA/Wr 521/08 w sprawie ze skargi D. S. i Z. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego we Wrocławiu z dnia [...] czerwca 2008 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji zatwierdzającej projekt podziału nieruchomości 1/ uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu we Wrocławiu do ponownego rozpoznania; 2/ zasądza od D. S. i Z. S. na rzecz Samorządowego Kolegium Odwoławczego we Wrocławiu kwotę 100 ( sto ) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wyrokiem z dnia 26 marca 2009 r. w sprawie oznaczonej sygnaturą akt II SA/Wr 521/08 w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji zatwierdzającej projekt podziału nieruchomości uchylił decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego we Wrocławiu z dnia [...] czerwca 2008 r. i orzekł o jej wykonalności.

Wyrok ten wydano w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy:

Samorządowe Kolegium Odwoławcze we Wrocławiu decyzją z dnia [...] marca 2008r., Nr [...], odmówiło stwierdzenia nieważności decyzji Prezydenta Wrocławia z dnia [...] grudnia 1997r., Nr [...], zatwierdzającej projekt podziału nieruchomości położonej we Wrocławiu przy ul. [...], oznaczonej geodezyjnie jako działka nr [...],[...], obręb M. W podstawie prawnej decyzji wskazano art.156 § 1 pkt 2 i art.157 § 1 k.p.a. D. i Z. S. zwracając się do Samorządowego Kolegium Odwoławczego we Wrocławiu o stwierdzenie nieważności wspomnianej decyzji zarzucili, iż została ona wydana z naruszeniem przepisów o własności; bez podstawy prawnej, z rażącym naruszeniem prawa oraz, że zawiera wadę powodującą jej nieważność z mocy prawa. Uzasadniając swoje stanowisko wnioskodawcy wskazali, że w dniu [...] października 1998 r. kupili od D. i S. G. nieruchomość położoną we Wrocławiu przy ul. [...], oznaczoną geodezyjnie jako działka nr [...], na której była rozpoczęta budowa domu jednorodzinnego. Dalej strony stwierdziły, że zostały wprowadzone w błąd, albowiem przebieg granicy działki gruntu nr [...] nie odpowiadał zapewnieniom sprzedających oraz treści okazanego przez nich planu zagospodarowania tej działki. Zakwestionowały zatem prawidłowość dokonanego decyzją z dnia [...] grudnia 1997 r. podziału działki nr [...], w wyniku którego została wyodrębniona sprzedana im działka gruntu nr [...]. W ocenie D. i Z. S. geodeta opracowujący projekt podziału przedmiotowej nieruchomości naruszył przepisy prawa budowlanego, gdyż działał w porozumieniu i na korzyść Pana G. W wyniku tych działań po ukończeniu budowy obrys budynku znalazł się w granicy działki, nie została zatem zachowana określona w przepisach prawa budowlanego 3 m odległość od granicy działki. W uzasadnieniu decyzji z dnia [...] marca 2008 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze stwierdziło, że zgodnie z obowiązującym na dzień wydania decyzji brzmieniem art. 10 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości (Dz. U. z 1991 r. Nr 30, poz. 127 ze zm.) podział nieruchomości mógł nastąpić, jeżeli był zgodny z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Ponieważ nieruchomość położona była na terenie objętym granicami jednostki strukturalnej planu o symbolu MN - zabudowa mieszkaniowa niska z przewagą jednorodzinnej, Kolegium uznało, że dokonany podział nieruchomości był zgodny z postanowieniami obowiązującego wówczas planu ogólnego zagospodarowania przestrzennego miasta Wrocławia. Umożliwiał bowiem na obu nowo wydzielonych działkach gruntu realizację dopuszczonego tam rodzaju zabudowy - zabudowy mieszkaniowej niskiej z przewagą jednorodzinnej. Jednocześnie zapisy planu nie przewidywały dla tego terenu realizacji celów, które wykluczałyby zaproponowany sposób podziału. Kolegium zwróciło ponadto uwagę, że nie można zarzucić opisanej na wstępie decyzji naruszenia "prawa budowlanego". Nie było bowiem wówczas żadnych normatywnych podstaw, aby - tak jak argumentowali D. i Z. S. - linia podziału miała przebiegać w odległości 3 metrów od ściany projektowanego budynku. Obowiązujące w dacie wydania decyzji rozporządzenie Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 14 grudnia 1994 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 1995 r. Nr 10, poz. 46 ze zm.) regulujące między innymi minimalne odległości usytuowania budynku od granicy, miały znaczenie tylko w postępowaniu o pozwolenie na budowę, w którym się jej stosuje, jak też przepisy ustawy z dnia 7 lipca 1994r. - Prawo budowlane (Dz. U. Nr 89, poz. 414). Przepisy te zgodnie z regulacją zawartą w § 2 ust. 1 cytowanego rozporządzenia nie mogły znaleźć zastosowania w postępowaniu dotyczącym podziału nieruchomości. W ocenie Kolegium nie zachodziła więc żadna z przesłanek do stwierdzenia nieważności badanej decyzji, zatem nie znaleziono podstaw do uwzględnienia wniosku stron. W szczególności organ ten nie dopatrzył się wyraźnej i istotnej sprzeczności objętej postępowaniem decyzji z obowiązującym wówczas porządkiem prawnym, czyli rażącego naruszenia prawa w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a.