Wyrok NSA z dnia 26 lutego 2010 r., sygn. II OSK 422/09

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Andrzej Gliniecki Sędziowie sędzia NSA Wojciech Chróścielewski sędzia del. WSA Wojciech Mazur (spr.) Protokolant Kamil Strzępek po rozpoznaniu w dniu 26 lutego 2010r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej Z. V. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 18 listopada 2008 r. sygn. akt III SA/Po 398/08 w sprawie ze skargi Z. V. na decyzję Wojewody Wielkopolskiego z dnia [...] czerwca 2008 r. nr [...] w przedmiocie wymeldowania 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Poznaniu 2. zasądza od Wojewody Wielkopolskiego na rzecz Z. V. kwotę 380,00 złotych (trzysta osiemdziesiąt) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 18 listopada 2008 r. sygn. akt III SA/Po 398/08 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu oddalił skargę Z. V., na decyzję Wojewody Wielkopolskiego z dnia 20 czerwca 2008 r. nr [...] utrzymującą w mocy decyzję Burmistrza Miasta Kościana z dnia [...] kwietnia 2008 r. nr [...] o wymeldowaniu Z. V. z pobytu stałego w lokalu mieszkalnym położonym przy ul. [...] w Kościanie.

Wyrok został wydany w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy.

Decyzją z dnia 20 czerwca 2008 r. Burmistrz Miasta Kościana orzekł o wymeldowaniu Z. V. z pobytu stałego w lokalu przy ul. [...] w Kościanie. W uzasadnieniu organ podał, że z wnioskiem o wymeldowanie ojca wystąpiła A. V. podając, że nie przebywa on pod tym adresem od [...] kwietnia 2006 r. Organ przedstawił przebieg postępowania dowodowego, przytaczając treść pisma Straży Miejskiej w Kościanie z dnia 18 marca 2008 r. oraz zeznania stron - Z. V., A. V. i świadków T. N., E. V., P. S., K. N., a także wnioski z przeprowadzonej w dniu 27 marca 2008 r. wizji w spornym lokalu. Na podstawie powyższych dowodów organ stwierdził, że okolicznością niebudzącą wątpliwości jest to, że Z. V. opuścił przedmiotowy lokal, mimo iż zainteresowany temu zaprzecza twierdząc, że mieszka w spornym lokalu, a jedynie w miesiącu grudniu i styczniu przebywał na urlopie, natomiast od lutego i kwietnia przebywał na zwolnieniu lekarskim i był wówczas u siostry. Organ wskazał, że jeżeli przez zamieszkiwanie w danym lokalu rozumie się koncentrowanie tam swoich spraw życiowych, to nawet pozostawienie w tym lokalu mebli bądź innych ruchomości bez spełnienia w nim podstawowych funkcji związanych z bytowaniem prowadzi do wniosku, iż nastąpiło faktyczne opuszczenie lokalu. Ostatecznie Burmistrz stwierdził, iż całokształt zgromadzonego materiału dowodowego potwierdza, że spełnione zostały przesłanki z art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (Dz.U. z 2006 r., Nr 139, poz. 993 ze zm. powoływanej dalej jako ustawa o ewidencji ludności (...)) gdyż Z. V. opuścił miejsce stałego pobytu i nie dopełnił obowiązku wymeldowania.