Postanowienie NSA z dnia 26 listopada 2010 r., sygn. I GZ 378/10

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Cezary Pryca po rozpoznaniu w dniu 26 listopada 2010 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej zażalenia "D. E. M. P." Spółki z o.o. w P. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 29 października 2010 r., sygn. akt V SA/Wa 661/10 w zakresie odmowy przyznania prawa pomocy w zakresie częściowym obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych w sprawie ze skargi "D. E. M. P." Spółki z o.o. w P. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w W. z dnia [...] grudnia 2009 r., nr [...] w przedmiocie zwrotu należności celnych postanawia: oddalić zażalenie

Uzasadnienie

Postanowieniem z dnia 29 października 2010 r., sygn. akt V SA/Wa 661/10, Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. odmówił "D. E. M. P." Sp. z o.o. w P. przyznania prawa pomocy w zakresie częściowym poprzez zwolnienie od kosztów sądowych w sprawie ze skargi "D. E. M. P." Sp. z o.o. w P. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w W. z dnia [...] grudnia 2009 r., nr [...], w przedmiocie odmowy zwrotu należności celnych.

Sąd I instancji orzekał w następującym stanie faktycznym sprawy:

"D. E. M. P." Sp. z o.o. z siedzibą w P. wnosząc skargę na decyzję Dyrektora Izby Celnej w W. z [...] grudnia 2009 r. wystąpiła z wnioskiem (formularz PPPr z 17 lutego 2010 r.) o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych.

Postanowieniem z 13 maja 2010 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. odmówił wnioskodawcy przyznania prawa pomocy w żądanym zakresie.

Naczelny Sąd Administracyjny w dniu 30 czerwca 2010 r., sygn. akt I GZ 197/10, uchylił powyższe postanowienie i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania WSA w W. W uzasadnieniu orzeczenia NSA wskazał, iż ocena wniosku o przyznanie prawa pomocy, jakiej dokonał WSA jest niewystarczająca. NSA zobowiązał Sąd I instancji do zbadania i ustalenia od jakiej chwili strona powinna była zaplanować wydatki związane z kosztami sądowymi koniecznymi do poniesienia, w związku z wniesioną przez nią w sprawie skargą. A także czy w chwili, ustalonej zgodnie z powyższym wskazaniem, strona posiadała stosowne środki lub uzyskała je później, aby ponieść koszty sądowe oraz do ustalenia czy strona miała faktyczną możliwość zbycia posiadanych rzeczowych składników majątku, aby dochować terminu do poniesienia opłat sądowych. Jak również do ustalenia, które ze zobowiązań strony powinny ustąpić pierwszeństwa obowiązkowi poniesienia kosztów sądowych w sprawie niniejszej. Sąd I instancji został zobowiązany ponadto do rozważenia, jak w sytuacji spółki poniesienie przez nią koniecznych wydatków np. należności ZUS wpłyną na dalsze istnienie tego podmiotu w obrocie gospodarczym.