Wyrok NSA z dnia 25 listopada 2010 r., sygn. I FSK 2036/09

Nie można dokonując wykładni art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT przyjąć, że przepis ten znajduje samodzielne zastosowanie podczas oceny prawa do odliczenia podatku naliczonego poprzez zastosowanie klauzuli stałości, o której to mowa w art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy VAT, czy też na podstawie art. 176 Dyrektywy 2006/112/WE aktualnie obowiązującej. Istotnym staje się to czy wydatek, który nie mógłby być uznany za koszt uzyskania przychodów związany jest z działalnością opodatkowaną podatnika. Uznanie, że dany wydatek jest związany z działalnością opodatkowaną zobowiązanego do poniesienia ciężaru publicznoprawnego, implikuje prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Grażyna Jarmasz (sprawozdawca), Sędzia NSA Sylwester Marciniak, Sędzia NSA Ryszard Pęk, Protokolant Marta Sokołowska-Juras, po rozpoznaniu w dniu 25 listopada 2010 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej w O. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 24 września 2009 r. sygn. akt I SA/Ol 429/09 w sprawie ze skargi J. K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w O. z dnia 22 kwietnia 2009 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Olsztynie, 2. zasądza od J. K. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w O. kwotę 8952 zł (słownie: osiem tysięcy dziewięćset pięćdziesiąt dwa złote) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 24 września 2009 r. , sygn. akt I SA/Ol 429/09, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie, w sprawie ze skargi J. K. (dalej Strona lub Skarżący) na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w O. z dnia 22 kwietnia 2009 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług, uchylił zaskarżoną decyzję i określił, że zaskarżona decyzja w całości nie podlega wykonaniu.

Ze stanu faktycznego przedstawionego przez Sąd pierwszej instancji wynikało, że Skarżący od stycznia 2004 r. do lutego 2005 r. wykonywał działalność gospodarczą, pod nazwą "R." Firma Usługowa J. K., która polegała na prowadzeniu kiosku z gazetami i punktu L. W okresie od maja do września 2004 r. prowadził także bar w K. M., w którym sprzedawał wyroby alkoholowe, tytoniowe i artykuły spożywcze. Z materiałów Centralnego Biura Śledczego w W. wynikało nadto, że w okresie od października 2002 do 4 lutego 2005 r. Skarżący prowadził działalność polegającą na odbarwianiu skażonego spirytusu i produkcji alkoholu z podpałki do grilla. W związku z tym Sąd Rejonowy w E. wyrokiem z dnia 11 stycznia 2006 r., sygn. akt [...], uznał Skarżącego winnym odkażania alkoholu etylowego z rozcieńczalnika [...], koncentratu do szyb "[...]" i podpałki do grilla. Powyższe stanowiło przestępstwo wynikające z art. 13 i art. 14 ustawy z dnia 2 marca 2001 r. o wyrobie alkoholu etylowego oraz wytwarzania wyrobów tytoniowych (Dz. U. z 2004 r. Nr 31, po. 353 ze zm., dalej jako ustawa o wyrobie alkoholu etylowego).