Wyrok NSA z dnia 21 kwietnia 2010 r., sygn. II FSK 1702/09

Błędne zastosowanie (bądź niezastosowanie) przepisów materialnoprawnych pozostaje bowiem - co do zasady - w ścisłym związku z ustaleniami stanu faktycznego sprawy.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jan Rudowski, Sędziowie: NSA Zbigniew Kmieciak, NSA del. Anna Maria Świderska (sprawozdawca), Protokolant Paweł Koluch, po rozpoznaniu w dniu 21 kwietnia 2010 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej S. J. J. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 21 maja 2009 r. sygn. akt I SA/Ol 117/09 w sprawie ze skargi S. J. J. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w O. z dnia 12 grudnia 2008 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2002 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od S. J. J. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w O. kwotę 2.400 (dwa tysiące czterysta) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 21 maja 2009 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie oddalił skargę S. J. J. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w O. z dnia 12 grudnia 2008 roku w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2002 rok.

Powyższy wyrok zapadł w następującym stanie faktycznym ustalonym w toku postępowania podatkowego i przyjętym przez sąd I instancji.

Decyzją z dnia 12 grudnia 2008r., Dyrektor Izby Skarbowej w O. utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Urzędy Kontroli Skarbowej w O. z dnia 9 września 2008r. określającą S. J. J. zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2002r. W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy wskazał, iż dokonane przez Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej ustalenia w zakresie prawidłowości zadeklarowanych przez podatnika kosztów uzyskania przychodów z tytułu zbycia wierzytelności PZOZ w O., których zasadność podatnik kwestionował są prawidłowe. Pełnomocnik podatnika dowodził, że poniósł on dodatkowe koszty, związane z wykupem wierzytelności PZOZ w O., z tytułu podatku od czynności cywilnoprawnych, kosztów sądowych i adwokackich. W związku z powyższym organ podatkowy pierwszej instancji wezwał podatnika do przedłożenia dokumentów potwierdzających fakt ich poniesienia, których jednak podatnik nie przedłożył. Wobec powyższego wydając rozstrzygnięcie organ pierwszej instancji oparł się na ustaleniach postępowania kontrolnego.