Wyrok NSA z dnia 16 kwietnia 2010 r., sygn. I FSK 431/09

Gromadzenie materiału dowodowego przez organ nie może polegać na zbieraniu wszelkich informacji dotyczących zjawisk i zdarzeń, a jedynie tych, które winny być przedmiotem postępowania dowodowego, ponieważ postępowanie to powinno doprowadzić do zrekonstruowania konkretnego prawnopodatkowego stanu faktycznego, czyli winno obejmować te fakty i dowody, które mają prawne znaczenie dla rozstrzygnięcia, a w konsekwencji udowodnić zajście przesłanek wskazanych w normie prawnej będącej jego podstawą prawną.

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Arkadiusz Cudak, Sędzia NSA Barbara Wasilewska, Sędzia WSA (del.) Małgorzata Fita (sprawozdawca), Protokolant Dariusz Rosiak, po rozpoznaniu w dniu 16 kwietnia 2010 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej J. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 24 lipca 2008 r. sygn. akt III SA/GL 177/08 w sprawie ze skargi J. K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 7 listopada 2007 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za wrzesień 2003 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od J. K. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w K. kwotę 200 zł (słownie: dwieście złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 24 lipca 2008 r., sygn. akt III SA/GL 177/08, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach po rozpoznaniu skargi J. K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 7 listopada 2007 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług, oddalił skargę.

W uzasadnieniu podał, że zaskarżoną decyzją organ odwoławczy utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej z dnia 23 listopada 2006 r. określającą J. K. zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług za miesiąc wrzesień 2003 r. Powodem wydania decyzji przez organ pierwszej instancji, były ustalenia poczynione w toku postępowania kontrolnego, z których wynika, że skarżący w rozliczeniach podatku od towarów i usług za miesiące sierpień 2002 r. - grudzień 2003 r. niezgodnie z przepisami ujmował podatek naliczony wynikający z faktur wystawionych przez Przedsiębiorstwo Wielobranżowe "A." A. K.. Organ podatkowy ustalił, że w powyższym okresie, A. K., pomimo, że był zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT, faktycznie nie prowadził działalności gospodarczej. Wskazywało na to: nieskładnie w tym okresie deklaracji wskazujących na prowadzenie działalności gospodarczej (skutkujące skreśleniem go z dniem 13 kwietnia 2004 r. z rejestru podatników podatku od towarów i usług), brak możliwości skontaktowania się z tym podmiotem w celu przeprowadzenia u niego kontroli podatkowej, niemożliwość ustalenia miejsca jego pobytu, brak przejawów funkcjonowania firmy w wynajmowanym przez niego na ten cel pomieszczeniu w budynku C. oraz okoliczność przebywania przez niego w okresie od 16 kwietnia 2003 r. do 7 sierpnia 2003 r. w Areszcie Śledczym w B., a także treść zeznań strony - J. K., z których wynika, że współpracę z firmą A. K. nawiązał przez nieznanego mu z nazwiska przedstawiciela tej firmy, że nie znał osobiście jej właściciela, że nie był w siedzibie firmy A. K. ani nie sprawdzał jej wiarygodności. Ponadto skarżący wskazał, iż o wyborze paliwa firmy A. K. przesądziła korzystna cena i możliwość kontrolowania zużycia i zakupu paliwa przez zatrudnionych kierowców. Wymienione ustalenia spowodowały, że Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w K. uznał, że faktury VAT wystawione przez A. K. w rzeczywistości były fakturami wystawionymi przez podmiot nieistniejący, a zatem w myśl § 48 ust. 4 pkt 1 lit. a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 marca 2002 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (DZ.U. Nr 27, poz. 268 ze zm.), nie mogły stanowić podstawy do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony. Odwołując się od decyzji organu pierwszej instancji, strona zarzuciła organowi naruszenie art. 120, art. 122, art. 187 Ordynacji podatkowej i wniosła o jej uchylenie w całości. Dyrektor Izby Skarbowej w K. nie podzielił zarzutów odwołania, i stwierdził, że zaskarżona decyzja jest zgodna z prawem. Powołując się na art. 19 ust. 1 i 2, art. 32 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 ze zm.) oraz § 48 ust. 4 pkt 1 lit. a rozporządzenia z 2002 r., wskazał, że prawo podatnika do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług, nie jest uprawnieniem bezwarunkowym. Skorzystanie bowiem z tego prawa uzależnione jest od spełnienia przez podatnika szeregu warunków - ściśle określonych przez ustawę oraz przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie. Ponadto w niektórych przypadkach możliwość odliczenia podatku naliczonego została całkowicie wyłączona. Organ podkreślił, iż zgodnie § 48 ust. 4 pkt 1 lit. a rozporządzenia z 2002 r., w przypadku gdy sprzedaż towarów lub usług została udokumentowana fakturami lub fakturami korygującymi wystawionymi przez podmiot nieistniejący lub nieuprawniony do wstawiania faktur lub faktur korygujących - faktury te nie stanowią podstawy do obniżenia kwoty podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego. Organ odwoławczy wskazał, że podmiot nieistniejący to nie tylko taki, który rzeczywiście nie istnieje, ale i taki, który, choć formalnie jest zarejestrowany, to jednak faktycznie nie prowadzi działalności podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT. Za taki podmiot organ uznał firmę A. K.. W opinii Dyrektora Izby Skarbowej, materiał dowodowy, na podstawie którego została wydana zaskarżona decyzja, został zebrany w sposób pełny i wyczerpujący, a ocena jego jest zgodna z art. 191 Ordynacji podatkowej. Bez wpływu na powyższe pozostaje fakt, iż organ pierwszej instancji nie przesłuchał A. K. na okoliczność faktycznego wykonywania przez niego działalności. Wskazano, iż nie można nakładać na organy obowiązku nieograniczonego poszukiwania dowodów świadczących na korzyść podatnika, tym bardziej że on sam nie przedsięwziął żadnych starań, aby zadbać o swoje interesy i nie przedłożył organowi stosownych dowodów, uzasadniających słuszność jego twierdzeń.