Wyrok NSA z dnia 15 lutego 2010 r., sygn. I FSK 1601/08

Status podatnika podatku od towarów i usług jest determinowany przez to, kogo obciążą ryzyko prowadzonej działalności opodatkowanej.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Adam Bącal, Sędzia NSA Krzysztof Stanik, Sędzia WSA (del.) Małgorzata Fita (sprawozdawca), Protokolant Krzysztof Zaleski, po rozpoznaniu w dniu 26 stycznia 2010 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej K. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 20 maja 2008 r., sygn. akt I SA/Ke 67/08 w sprawie ze skarg K. K. na decyzje Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 4 grudnia 2007 r., nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące od lipca do września 2002 r. 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Kielcach, 2. zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w K. na rzecz K. K. kwotę 6002 zł (słownie: sześć tysięcy dwa złote) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 20 maja 2008 r., sygn. akt I SA/Ke 67/08, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach, po rozpoznaniu sprawy ze skarg K. K. na trzy decyzje Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 4 grudnia 2007 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług za lipiec 2002 r., za sierpień 2002 r. i za wrzesień 2002 r., oddalił skargi.

W uzasadnieniu podał stan faktyczny sprawy, z którego wynika, że zaskarżonymi decyzjami, organ odwoławczy utrzymał w mocy trzy decyzje Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w K. z dnia 2 lipca 2007 r. o określeniu K. K. zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług. Powodem wydania decyzji było ustalenie w toku postępowania kontrolnego obejmującego działalność gospodarczą strony, iż podatniczka zaniżyła zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług za wskazane miesiące wskutek nie wykazania obrotu ze sprzedaży towarów i usług uzyskanego z działalności gospodarczej prowadzonej wspólnie z A. M. i firmowanej przez osoby trzecie tj. G. S., Z. B., D. G., W. B., J. S., T. P., J. L., T. P., W. D., P. W. i K. - Spółkę z o.o. w P.. Z ustaleń organu pierwszej instancji wynika, że prowadzona przez stronę wraz z A. M. produkcja i sprzedaż "d." odbywała się w ramach jednego przedsięwzięcia a zatem przychody i koszty wynikające z zawartych transakcji wewnętrznych pomiędzy podmiotami firmującymi ich działalność (na które rozpisana była działalność), tzw. "obroty wewnętrzne" nie mogły stanowić przychodów i kosztów. Stwierdzono także, iż sprzedaż w postaci transakcji zawartych pomiędzy podmiotami firmującymi działalność K. K. i A. M. nie podlega opodatkowaniu, o którym mowa w art. 2 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym. Wzajemne operacje gospodarcze dokonane przez podmioty firmujące, mimo, że formalnie potwierdzone zostały wystawionymi fakturami VAT, nie są bowiem umowami sprzedaży. Ponieważ jednak oprócz fikcyjnych transakcji dokonywanych w ramach tego samego przedsięwzięcia dokonywali oni sprzedaży towarów i usług na rzecz innych podmiotów, zatem ta sprzedaż, zgodnie z przepisem art. 2 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym, podlega opodatkowaniu. Organ wyliczył obrót oraz podatek należny w poszczególnych miesiącach 2002 r. według stawki 22%. Przyjęto, że udziały K. K. we wspólnym przedsięwzięciu gospodarczym prowadzonym z A. M. były równe i wynosiły po 50%. Powyższe ustalenia wynikały z materiału dowodowego zebranego w toku postępowania przygotowawczego prowadzonego przez Prokuraturę Rejonową w J. i Prokuraturę Okręgową w K., postępowania kontrolnego obejmującego firmy: "K." K.K w S., "G." D. G. w S., "A." G. S. w K., "G. - B." Z. B. w S., "K." - Sp. z o.o. w P., Przedsiębiorstwo Usługowe T. P. w M., Firma Usługowa J. S. w T., Przedsiębiorstwo Usługowo - Handlowe P. W. w S., B. W. D. w M. oraz Przedsiębiorstwo Usługowe T. P. w Ł., dokumentacji podatkowo-księgowej oraz finansowej wszystkich firm, obejmującej: pieczątki firmowe oraz imienne podmiotów firmujących, przelewy, polecenia przelewów in blanco podpisane nazwiskiem m.in. S., C., P., S., faktury VAT, ewidencje zakupów i sprzedaży, podatkowe księgi przychodów i rozchodów, deklaracje podatkowe i ZUS, obroty kont syntetycznych, wyciągi bankowe, listy płac, kartoteki osobowe, rozliczenia kierowców, akta osobowe pracowników, karty wzorów podpisów akwizytorów, dokumenty rejestracyjne akwizytorów, polisy ubezpieczeniowe, zestawienia kontrahentów. Dowodami, na których oparł się organ były również oświadczenia złożone podczas zwolnienia z zabezpieczenia przedmiotów wchodzących w skład majątku i środków firmowych, z których wynika, że K.K i A. M. byli właścicielami zwalnianych przedmiotów: spirytusu, opakowań, samochodów, środków pieniężnych i d., a także ustalenia dotyczące miejsca położenia linii do produkcji "d.". Odnosząc się do zeznań strony i świadków (firmujących działalność jej i A. M., organ wyjaśnił, którym zeznaniom dał wiarę i z jakich powodów. Wskazał, że dał wiarę zeznaniom świadków złożonym w czasie przesłuchań w 2003 r. w Komendzie Wojewódzkiej Policji w K., a następnie w Prokuraturze Rejonowej w J., w których świadkowie ci przyznali się do firmowania działalności K. K. i A. M.. Również oni sami potwierdzili, że prowadzili działalność posługując się firmami innych osób. Nie dał natomiast wiary ich zmienionym zeznaniom, złożonym później w Prokuraturze Okręgowej i w toku postępowania podatkowego (w latach 2004, 2006 i 2007), wykazując, że są sprzeczne nie tylko z wcześniejszymi zeznaniami, ale również z innymi dowodami istotnymi w sprawie. Dyrektor Izby Skarbowej wskazał, że wobec odmowy udzielenia wyjaśnień w tej kwestii, ustalając podstawę opodatkowania należało uznać, iż podatniczka miała 50% udział w obrocie uzyskanym z działalności prowadzonej wspólnie z A. M.. Ponadto organ podatkowy wskazał, iż skoro przepis art. 113 Ordynacji podatkowej nie wprowadza ograniczenia co do kręgu osób mogących zostać uznanych za firmujące cudzą działalność, prawidłowe jest uznanie za osoby firmujące nie tylko osób fizycznych ale i spółki kapitałowej - "K." Sp. z o.o. Stwierdził również, że w niniejszej sprawie nie było podstaw do zastosowania regulacji określonej w art. 199a § 1 i 3 Ordynacji podatkowej.