Wyrok NSA z dnia 7 kwietnia 2009 r., sygn. II OSK 482/08

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jerzy Bujko Sędziowie Sędzia NSA Jan Paweł Tarno ( spr. ) Sędzia NSA Janina Kosowska Protokolant Elżbieta Maik po rozpoznaniu w dniu 7 kwietnia 2009 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej J. D. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 4 grudnia 2007 r. sygn. akt III SA/Wr 147/07 w sprawie ze skargi J. D. o wznowienie postępowania sądowego zakończonego prawomocnym postanowieniem Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodek Zamiejscowy we Wrocławiu z dnia 13 listopada 2002 r., sygnatura akt II SA/Wr 1996/02, odrzucającym skargę J. i M. D. na decyzję Wojewody Dolnośląskiego z dnia [...] lipca 2002 r. nr [...] w przedmiocie wymeldowania oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wyrokiem z 4 grudnia 2007 r., sygn. akt III SA/Wr 147/07 po rozpoznaniu skargi J. D. o wznowienie postępowania 1) uchylił postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego OZ we Wrocławiu z 13 listopada 2002 r., II SA/Wr 1996/02; 2) oddalił skargę na decyzję Wojewody Dolnośląskiego z [...] lipca 2002 r., nr [...] w przedmiocie wymeldowania. W uzasadnieniu stwierdził, że stosownie do art. 281 p.p.s.a., podstawowym zadaniem składu orzekającego było zbadanie istnienia (lub braku) ustawowych podstaw wznowienia, na które powołała się strona skarżąca. W rozpoznawanym przypadku Sąd skorzystał z uprawnienia przewidzianego w zdaniu drugim przywołanego artykułu p.p.s.a. Skład orzekający przyjął, że skarżąca przywołała - choć nieprecyzyjnie - aż dwie normatywne podstawy wznowienia postępowania. Powołując się na "nowe dowody do przedmiotowej sprawy", chodziło jej zapewne o podstawę określoną w art. 273 § 2 p.p.s.a., w postaci "późniejszego wykrycia takich ... środków dowodowych, które mogłyby mieć wpływ na wynik sprawy, a z których strona nie mogła skorzystać w poprzednim postępowaniu". Natomiast sygnalizowanie już w samej skardze o wznowienie faktu niedoręczenia jej przesyłek Sądu wzywających do opłacenia skargi, a następnie kwestionowanie sposobu doręczenia jej tych wezwań przez pocztę, poprzez stwierdzenie, że okoliczność ta "pozbawiła" ją "możliwości udzielenia odpowiedzi w obronie jej praw" (tak w piśmie z dnia 11 maja 2004 r. - k. 65 w I tomie akt sądowych), mimo że nie powinna "ponosić skutków prawnych wynikających z wadliwego doręczenia" (tak z kolei w piśmie z dnia 12 maja 2004 r. - k. 63 w I tomie akt sądowych) powinny być kwalifikowana jako zarzut pozbawienia możności działania wskutek naruszenia przepisów prawa, w rozumieniu art. 271 pkt 2 p.p.s.a. Taka kwalifikacja jest uzasadniona jeśli zważyć, iż w momencie formułowania podstaw wznowienia, skarżąca działała w sprawie samodzielnie, bez profesjonalnego pełnomocnika, który został ustanowiony dopiero w ramach później przyznanego jej prawa pomocy. Trudno w tej sytuacji wymagać precyzji w formułowaniu przez stronę swoich rzeczywistych zamiarów. Ponadto, że pełnomocnik skarżącej potwierdził na rozprawie intencję powołania się przez swoją mocodawczynię również na podstawę wznowienia, o której mowa w art. 271 pkt 2 p.p.s.a.