Wyrok NSA z dnia 12 marca 2009 r., sygn. II OSK 342/08

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Barbara Adamiak (spr.) Sędziowie sędzia NSA Andrzej Gliniecki sędzia NSA Stanisław Nowakowski Protokolant Renata Sapieha po rozpoznaniu w dniu 12 marca 2009 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej P. U. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 20 września 2007 r. sygn. akt III SA/Łd 252/07 w sprawie ze skargi P. U. na decyzję Wojewody Łódzkiego z dnia [...] stycznia 2007 r. nr [...] w przedmiocie wymeldowania oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi wyrokiem z 20 września 2007 r. sygn. akt III SA/Łd 252/07 po rozpoznaniu sprawy ze skargi P. U. na decyzję Wojewody Łódzkiego z [...] stycznia 2007 r. nr [...] w przedmiocie wymeldowania, oddalił skargę. W uzasadnieniu Sąd wywodził, że zaskarżona decyzja Wojewody Łódzkiego z [...] stycznia 2007 r. nr [...], utrzymująca w mocy decyzję Wójta Gminy Wróblew z [...] października 2006 r. o wymeldowaniu P. U. z miejsca stałego pobytu w S. nr [...], gmina Wróblew, jest zgodna z obowiązującymi przepisami prawa materialnego i przepisami formalnymi. Przesłanki materialnoprawne wymeldowania reguluje art. 15 ust. 2 ustawy z 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (tj. Dz. U. z 2006 r. Nr 139, poz. 993 ze zm.). Według tego przepisu, organ gminy wydaje na wniosek strony lub z urzędu decyzję w sprawie wymeldowania osoby, która opuściła miejsce pobytu stałego lub czasowego trwającego ponad 3 miesiące i nie dopełniła obowiązku wymeldowania się. Warunkiem decydującym o wymeldowaniu jest jednoznaczne ustalenie czy osoba faktycznie opuściła miejsce pobytu stałego i czy opuszczenie to miało charakter trwały i dobrowolny. Sąd podzielił stanowisko przyjęte w dotychczasowym orzecznictwie sądowym, zgodnie z którym o opuszczeniu miejsca pobytu stałego w rozumieniu art. 15 ust. 2 powołanej ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych można mówić wówczas, gdy osoba fizyczna nie przebywa w lokalu mieszkalnym, w którym poprzednio miała zorganizowane centrum życiowe oraz gdy nieprzebywanie w nim jest wynikiem woli, zamiaru tej osoby.