Wyrok NSA z dnia 12 stycznia 2009 r., sygn. II OSK 1761/07

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Maria Rzążewska (spr.) Sędziowie Sędzia NSA Bożena Walentynowicz Sędzia NSA Zofia Flasińska Protokolant Andżelika Nycz po rozpoznaniu w dniu 12 stycznia 2009 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej S. M. i A. B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 14 sierpnia 2007 r., sygn. akt III SA/Łd 191/07 w sprawie ze skargi S. M. i A. B. na decyzję Wojewody Łódzkiego z dnia [...] grudnia 2006 r., nr [...] w przedmiocie wymeldowania oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 14 sierpnia 2007 r., sygn. akt III SA/Łd 191/07, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi oddalił skargę S. M. i A. B. na decyzję Wojewody Łódzkiego z dnia [...] grudnia 2006 r., utrzymującą w mocy decyzję Burmistrza Miasta Rawa Mazowiecka z dnia [...] listopada 2006 r. orzekającą o wymeldowaniu S. M. i A.i B. z dziećmi z pobytu stałego w lokalu przy ul. [...] w R. M. .

W uzasadnieniu Sąd I instancji stwierdził, iż materiał dowodowy zgromadzony w toku postępowania administracyjnego był wystarczający do wydania orzeczenia w przedmiocie wymeldowania skarżących. Przede wszystkim bezsporny jest, zdaniem Sądu, fakt trwałego opuszczenia przez skarżących ich dotychczasowego miejsca zamieszkania. Z oświadczeń M. M. wynika bowiem, iż jej mąż S. (skarżący) od września 2002 r. nie przebywa w miejscu zameldowania na pobyt stały. Z kolei córka - A. B. (skarżąca), wyprowadziła się po ślubie w sierpniu 2002 r. i zamieszkała wraz z mężem. Przeprowadzona w dotychczasowym miejscu zameldowania skarżących w dniu [...] marca 2006 r. kontrola dyscypliny meldunkowej, czynności wyjaśniające podjęte przez Komendę Straży Miejskiej i Komendę Powiatową Policji w R. M. oraz przesłuchane w toku postępowania świadków, potwierdziły tylko, w ocenie Sądu, ten stan rzeczy. Opuszczenie dotychczasowego miejsca pobytu stałego potwierdzili również sami skarżący, którzy w trakcie całego postępowania administracyjnego konsekwentnie stali na stanowisku, iż do opuszczenia przedmiotowego lokalu zmusiły ich ciągłe awantury i konflikty rodzinne z M. M. i jej córką M. G.. Sąd stwierdził zatem, iż skoro w dacie wydania zaskarżonej decyzji skarżący nie mieszkali w spornym lokalu od ponad czterech lat, to uznać należy, że opuszczenie przez nich dotychczasowego miejsca pobytu stałego ma charakter trwały. W ocenie Sądu I instancji, opuszczenie przedmiotowego lokalu miało również charakter dobrowolny, bowiem z zebranej dokumentacji wynika, iż skarżący nie skorzystali z przysługującego im powództwa posesoryjnego, co w ocenie Sądu świadczy o tym, iż nie dążyli do przywrócenia utraconego posiadania. Dopiero po przeprowadzeniu w dniu [...] czerwca 2003 r. rozprawy administracyjnej, podjęli działania zmierzające do wykazania, że opuszczenie lokalu nie miało charakteru dobrowolnego. W dniu [...] czerwca 2003 r., skarżący wnieśli do Sądu Rejonowego w R. M. powództwo o ustalenie, że miejscem ich zamieszkania jest lokal nr [...] przy ul. [...] w R. M. . Powództwo to zostało jednak oddalone prawomocnym wyrokiem z dnia [...] października 2003 r. Następnie, w dniu [...] sierpnia 2005 r., a więc prawie po trzech latach od opuszczenia lokalu, zwrócili się do Komendy Powiatowej Policji i Prokuratury z prośbą o interwencję podnosząc, iż nie mogą wejść do mieszkania, ponieważ M. M. wymieniła w drzwiach zamki. Z ponownym wnioskiem w tym przedmiocie, skarżący wystąpili do wspomnianych organów dopiero rok później - pismami z dnia [...] sierpnia 2006 r. i [...] sierpnia 2006 r. W związku z powyższym Sąd I instancji uznał, iż wobec spełnienia przesłanek z art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (tj. Dz. U. z 2006 r. Nr 139, poz. 993 ze zm.), skarżący prawidłowo i zgodnie z prawem zostali wymeldowani z przedmiotowego lokalu. Rozpoznając sprawę Sąd I instancji zwrócił również uwagę na uchybienia proceduralne w trakcie postępowania administracyjnego, takie jak błędne zaadresowanie zawiadomienia o rozprawie administracyjnej z dnia [...] października 2005 r. do B. B., zamiast do skarżącej A. B., wysłanie wezwań na rozprawę, która miała się odbyć w dniu [...] marca 2006 r. z naruszeniem art. 92 kpa i nie powiadomienia stron postępowania o przesłuchaniu świadków w dniach [...],[...] i [...] czerwca 2006 r., jednak uchybienia te nie miały, w ocenie Sądu, istotnego wpływu na wynik sprawy i w rezultacie nie mogły doprowadzić do wyeliminowania zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu I instancji z obrotu prawnego. Ponadto Sąd podkreślił, iż przed wydaniem decyzji przez organ I instancji przeprowadzona została kolejna rozprawa administracyjna w dniu [...] czerwca 2006 r., podczas której strony miały możliwość zapoznania się i wypowiedzenia co do zgromadzonego materiału dowodowego, tak jak stanowi o tym art. 81 kpa. Strony składały także obszerne wyjaśnienia na piśmie w toku całego postępowania.