Wyrok NSA z dnia 10 lutego 2009 r., sygn. II GSK 658/08

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Stanisław Gronowski (spr.) Sędziowie NSA Tadeusz Cysek Maria Myślińska Protokolant Sylwia Kizińska po rozpoznaniu w dniu 21 stycznia 2009 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Głównego Inspektora Transportu Drogowego od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 12 lutego 2008 r. sygn. akt VI SA/Wa 2147/07 w sprawie ze skargi S. O.- "C." w L. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] września 2007 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej za naruszenie przepisów o transporcie drogowym oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. wyrokiem z dnia 12 lutego 2008 r. sygn. akt VI SA/Wa 2147/07, po rozpoznaniu sprawy ze skargi S. O. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] września 2007 r., nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej za naruszenie przepisów o transporcie drogowym uchylił zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję L. Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] maja 2007 r. i stwierdził, że wskazane decyzje nie podlegają wykonaniu.

Sąd oparł swe ustalenia na następującym stanie faktycznym:

W dniu [...] lutego 2007 r. poddano kontroli pojazd marki Mercedes o numerze rejestracyjnym [...], którego kierowca wykonujący krajowy regularny przewóz drogowy osób nie okazał funkcjonariuszom wykresówek lub dokumentu potwierdzającego fakt nieprowadzenia pojazdu za okres od [...] stycznia do [...] lutego 2007 r. W tej sytuacji L. Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego decyzją z dnia [...] maja 2007 r. nałożył na S. O. prowadzącego działalność gospodarczą "C." z siedzibą w L., dalej: "skarżący", karę pieniężną w wysokości 500 zł. Główny Inspektor Transportu Drogowego, dalej "GITD" decyzją z dnia [...] września 2007 r., działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., art. 87 i art. 92 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2004 r. Nr 204, poz. 2088 ze zm.), dalej; "u.t.d." oraz l.p. 1.7 załącznika do tej ustawy, art. 3 i art. 15 ust. 7 rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym (Dz. Urz. WE L 370 z dnia 31 grudnia 1985 r.), dalej: "rozporządzenie nr 3821/85", w zw. z art. 26 rozporządzenia (WE) nr 561/2006 z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz zmieniającego rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 i (WE) nr 2135/98, jak również uchylającego rozporządzenie Rady (EWG) nr 3820/85 (Dz. Urz. UE L 102 z dnia 11 kwietnia 2006 r.) zwanego dalej "rozporządzenie nr 561/2006", art. 31 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców (Dz. U. Nr 92, poz. 879) utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ odwoławczy stwierdził, że stosownie do art. 14 ust. 7 rozporządzenia nr 3821/85 fakt instalacji tachografu powoduje obowiązek jego stosowania, bowiem celem powoływanej regulacji jest zapewnienie kontroli czasu pracy kierowców i innych parametrów jazdy ze względu na zapewnienie bezpieczeństwa publicznego. Ponadto organ odwoławczy stwierdził, że w art. 16 rozporządzenia nr 561/2006 jak i obowiązującego wcześniej art. 14 ust. 1 - 6 rozporządzenia 3820/85 oraz art. 3 ust. 1 rozporządzenia nr 3821/85 ustanowiono wyjątek od reguły ewidencjonowania czasu pracy kierowcy, jednakże tylko w sytuacji, gdy adresaci norm nie posiadają tachografów. W ocenie organu uproszczone formy ewidencji czasu pracy kierowcy obowiązują pojazdy niezdolne technicznie do prowadzenia ewidencji czasu pracy za pomocą urządzenia rejestrującego.