Wyrok NSA z dnia 30 czerwca 2009 r., sygn. II FSK 1410/07

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Grzegorz Krzymień (sprawozdawca), Sędziowie: NSA Jan Rudowski, WSA del. Stefan Kowalczyk, Protokolant Justyna Nawrocka, po rozpoznaniu w dniu 30 czerwca 2009 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 28 czerwca 2007 r. sygn. akt I SA/Sz 945/06 w sprawie ze skargi Rejonowego Zarządu Infrastruktury w S. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia 22 listopada 2006 r. nr [...] w przedmiocie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego 1) uchyla zaskarżony wyrok w całości, 2) oddala skargę, 3) zasądza od Skarbu Państwa - Ministra Obrony Narodowej reprezentowanego przez Rejonowy Zarząd Infrastruktury w S. na rzecz Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. kwotę 280 (dwieście osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 28 czerwca 2007 r., sygn. akt I SA/Sz 945/06, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie, po rozpoznaniu skargi Rejonowego Zarządu Infrastruktury w S., uchylił postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia 22 listopada 2006 r. i poprzedzające je postanowienie Burmistrza Miasta W. z dnia 20 października 2006 r. w przedmiocie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego - przepisów ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Jak wskazano w uzasadnieniu orzeczenia, wniosek Strony złożony w trybie art. 14a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) dotyczył wątpliwości prawnych w zakresie zastosowania odpowiedniej stawki podatku przewidzianej w art. 5 ust.1 pkt 2 lit.a ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz. U. z 2002 r., nr 9, poz. 84 z późn. zm.), cytowanej dalej w skrócie "p.o.l." do części budynków, w których zakwaterowani są żołnierze służby zasadniczej. Podatnik stanął na stanowisku, iż budynki, w których znajdują się izby żołnierskie, pomieszczenia pomocnicze takie jak: świetlice, szatnie, suszarnie, pralnie, jadalnie, kuchnie, pomieszczenia sanitarnohigieniczne oraz pomieszczenia przeznaczone na czyszczenie i przechowywanie umundurowania, powinny być opodatkowane stawką przewidzianą w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. a p.o.l., tj. jak dla budynków mieszkalnych. Przemawia za tym, zdaniem podatnika, wykładnia językowa pojęcia "budynek mieszkalny", jak również art. 6 ustawy z dnia 22 czerwca 1995r. o zakwaterowaniu sił zbrojnych R.P., zgodnie z którym na zakwaterowanie zbiorowe żołnierzy przeznacza się wspólne kwatery stałe będące pomieszczeniami mieszkalnymi w budynkach położonych na terenach zamkniętych. Rozpoznające wniosek Strony organy odmówiły słuszności powyższej argumentacji i uznały, iż koszary należy opodatkować stawką przewidziana w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. e, tj. jak dla budynków pozostałych. Zdaniem Samorządowego Kolegium Odwoławczego, budynek koszarowy, w którym przebywają czasowo żołnierze pełniący zasadniczą służbę wojskową, jest pomieszczeniem mieszkalnym, które to pojęcie nie jest tożsame z pojęciem lokali mieszkalnych, czy też pojęciem części budynku mieszkalnego. Wskazując na charakter i przeznaczenie tych pomieszczeń, Kolegium uznało, iż koszary są budynkami, które służą "zgromadzeniu sił materialnych i ludzkich w jednym miejscu, po to, by mogły służyć wykonywaniu zadań związanych z obronnością kraju, a nie zaspakajaniu podstawowych potrzeb mieszkaniowych żołnierzy pełniących zasadniczą służbę wojskową". W ocenie Kolegium o trafności tego poglądu świadczy również okoliczność, iż warunkiem niezbędnym do uznania danego budynku za mieszkalny jest to, by osoby zamieszkując go realizowały w ten sposób swoje podstawowe potrzeby mieszkaniowe.