Wyrok NSA z dnia 28 maja 2009 r., sygn. I FSK 610/08

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Sylwester Marciniak, Sędzia NSA Krzysztof Stanik, Sędzia WSA (del.) Maciej Jaśniewicz (sprawozdawca), Protokolant Dariusz Rosiak, po rozpoznaniu w dniu 28 maja 2009 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej S. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 21 listopada 2007 r. sygn. akt I SA/Sz 5/07 w sprawie ze skargi S. K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w S. z dnia 13 listopada 2006 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za marzec 2001 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od S. K. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w S. kwotę 1800 (słownie: jeden tysiąc osiemset złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego, 3) przyznaje doradcy podatkowemu I. S. od Skarbu Państwa - Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie kwotę 2196 (słownie: dwa tysiące sto dziewięćdziesiąt sześć złotych) tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 21 listopada 2007 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie, po rozpoznaniu sprawy ze skargi S. K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w S. z dnia 13 listopada 2006 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług za marzec 2001 r. oddalił skargę.

W uzasadnieniu wskazano, że decyzją z dnia 17 sierpnia 2006 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w K. określił zobowiązanie podatkowe S. K. w podatku od towarów i usług za marzec 2001 r. w kwocie 30.703,- zł, a przedmiotem skargi była decyzja wydana w trybie odwoławczym przez Dyrektora Izby Skarbowej w S. utrzymująca ją w mocy. Wskazano, że decyzje wydane zostały po ponownym rozpoznaniu sprawy po wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z 24 sierpnia 2005 r. w sprawie sygn. akt I SA/Sz 55/05 uchylającym pierwotną decyzję organu odwoławczego z 30 listopada 2004 r. oraz po decyzji organu odwoławczego z 16 maja 2006 r. uchylającej w całości pierwotną decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w K. z 7 września 2004 r. Z dokonanych po ponownym rozpoznaniu sprawy ustaleń wynikało, że S. K., prowadzący w 2001r. pozarolniczą działalność gospodarczą i będący zarejestrowanym podatnikiem VAT, w rejestrze zakupu oraz deklaracji VAT-7 za marzec 2001 r. ujął faktury zakupu, na których jako wystawca figurował podmiot o nazwie: "R." W. ul. G. [...], Oddział w B. ul. W. [...] NIP [...], na łączną wartość netto 146.652,- zł i podatek VAT 30.703,14 zł. Przeprowadzone postępowanie wyjaśniające wykazało, że w/w firma okazała się podmiotem nieistniejącym, gdyż nie była zarejestrowana, nie składała deklaracji VAT-7, nie płaciła podatku i nie prowadziła działalności pod wskazanym adresem. S. K. nie potrafił wskazać żadnych danych o swoim kontrahencie, które by pozwoliły na jego zidentyfikowanie. W tym stanie, powołując się na art.19 ust.1 ustawy z 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 ze zm.; dalej ustawa o VAT z 1993 r.) i na § 50 ust.4 pkt 1 lit.a rozporządzenia Ministra Finansów z 22 grudnia 1999 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 109, poz.1245 ze zm.; dalej rozporządzenie wykonawcze do ustawy o VAT z 1999 r.), organ I instancji wyłączył z rozliczenia podatkowego za marzec 2001r. w/w faktury uznając, że pochodzą od podmiotu nieistniejącego i nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający z tych faktur zakupu. Nie zakwestionowano natomiast sprzedaży towaru dla następnych odbiorców i podatku należnego wykazanego przez S. K. w wystawionych przez niego fakturach sprzedaży i rozliczonego w deklaracji VAT-7. Sam fakt zakupu towaru od nieistniejącego prawnie podmiotu, a następnie jego sprzedaż dokonana przez S. K., w sprawie dotyczącej podatku dochodowego nie został zakwestionowany, gdyż ustalono na podstawie zeznań świadków, że S. K. przedmiotowy towar sprzedał dalszym odbiorcom. Za koszt uzyskania przychodu uznano wydatki netto na zakup towarów w wysokości wynikającej z faktur wystawionych przez nieistniejący prawnie podmiot gdyż - mimo, że nie stanowiły one rzetelnego dowodu - nie znaleziono odpowiedniej metody oszacowania kosztów. W konsekwencji Naczelnik Urzędu Skarbowego nie znalazł podstaw do kwestionowania wykazanego przez podatnika w deklaracji VAT-7 za marzec 2001 r. podatku należnego, natomiast wyłączył z rozliczenia podatek naliczony wynikający z faktur wystawionych przez nieistniejący prawnie podmiot.