Wyrok NSA z dnia 3 grudnia 2009 r., sygn. II FSK 917/08

I. Wątpliwości interpretacyjne dotyczą art. 11 ust 3 Konwencji z dnia 13 lutego 2002 r. między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz. U. z 2003 r. Nr 216, poz. 2120), a więc aktu normatywnego należącego do prawa międzynarodowego publicznego, które posiada własne, odrębne i dla siebie swoiste dyrektywy wykładni prawa II. W myśl art. 31 ust. 1 Konwencji Wiedeńskiej o Prawie Traktatów z dnia 26 maja 2969 r. (Dz. U. 1990 Nr 74, poz. 439) traktat należy interpretować w dobrej wierze, zgodnie ze zwykłym znaczeniem, jakie należy przypisać użytym w nim wyrazom w ich kontekście, oraz w świetle jego przedmiotu i celu. Zatem odmiennie niż w porządku aktu prawa krajowego, dyrektywy wykładni umów międzynarodowych nakazują w procesie wykładni uwzględnić zawsze nie tylko wykładnię językową, ale nawet w sytuacji językowej jasności postanowień umowy, sięgnąć po wykładnię funkcjonalną (teleologiczną).

III. W myśl art. 6 ustawy z dnia 7 października 1999 r. o języku polskim (Dz. U. Nr 90, poz. 999) umowy międzynarodowe zawierane przez Rzeczpospolitą Polską powinny mieć polską wersję językową, stanowiącą podstawę wykładni, chyba że przepisy szczególne stanowią inaczej. Zapisy traktatów międzynarodowych dotyczące ustanowienia tekstu o walorze rozstrzygalności w razie rozbieżności pomiędzy różnymi tekstami autentycznymi traktatu są właśnie owymi przepisami szczególnymi. Co więcej, zapisy takie są normami wyższego rzędu niż norma ustawowa. zastosowanie znajduje więc także reguła kolizyjna lex superior derogat legi inferiori. Pogląd ten pozostaje w zgodzie z normami konstytucyjnymi, gdyż zasada, iż język polski jest urzędowym językiem Rzeczypospolitej Polskiej (art. 27 Konstytucji) musi być ograniczona na rzecz realizacji w analizowanej sprawie zasady, iż Rzeczypospolita Polska przestrzega wiążącego ją prawa międzynarodowego (art. 9 Konstytucji). Organy podatkowe nie mogą ignorować tego typu zapisów.