Wyrok NSA z dnia 18 listopada 2009 r., sygn. I FSK 1135/08

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Juliusz Antosik, Sędzia del. WSA Małgorzata Fita (spr.), Sędzia NSA Barbara Wasilewska, Protokolant Anna Rembowska, po rozpoznaniu w dniu 5 listopada 2009 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej P. P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 6 lutego 2008 r. sygn. akt I SA/Kr 370/07 w sprawie ze skarg P. P. na decyzje Dyrektora Izby Celnej w K. z dnia 8 lutego 2007 r. nr [...] z dnia 27 lutego 2007 r. nr [...] w przedmiocie podatku akcyzowego za listopad i grudzień 2001 r. 1) oddala skargę kasacyjna, 2) zasądza od P. P. na rzecz Dyrektora Izby Celnej w K. kwotę 5.400 (pięć tysięcy czterysta złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 6 lutego 2008r., sygn. akt I SA/Kr 370/07, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie po rozpoznaniu sprawy ze skarg P. P. na decyzje Dyrektora Izby Celnej w K. z dnia 8 lutego 2007r i z dnia 27 lutego 2007r. w przedmiocie podatku akcyzowego za miesiące listopad i grudzień 2001 r., oddalił skargi.

W uzasadnieniu podał, że w toku postępowania podatkowego, organ kontroli skarbowej ustalił, że P. P. będący właścicielem stacji paliw położonej przy ul. ... w K., pomimo corocznego oddawania jej w dzierżawę kolejnym osobom, w rzeczywistości sam prowadził na niej działalność gospodarczą. Świadczyły o tym: stały dodatek do pensji w wysokości 100 zł. dla pracownika dzierżawiającego stację, stałe prowadzenie stacji przez pełnomocnika właściciela - K. S., otrzymującego za swe czynności stałe miesięczne wynagrodzenie będące równowartością kwoty 1000 USD, nie ulegające zmianie nawet gdy on sam był dzierżawcą stacji, wystawianie faktury na sprzedaż towaru i paliwa znajdującego się na stacji na rzecz każdego kolejnego dzierżawcy związku z zawarciem kolejnej rocznej umowy dzierżawy bez faktycznego uiszczania kwot na niej wskazanych, faktyczne nabywanie towaru przez P. P., podejmowanie wszelkich decyzji dotyczących stacji przez jej właściciela a nie przez dzierżawców, czerpanie przez niego zysków z działalności stacji, z których pokrywał płatności, nierefakturowanie przez niego wydatków na media. Powodem takiego była obawa konieczności prowadzenia w kolejnych latach "pełnej księgowości" w wyniku sukcesywnego wykazywania przez stację paliw wysokiego zysku. W 2001 r. formalnym dzierżawcą stacji był K. S. Jednakże działalność prowadzona w tym czasie pod firmą M. Stacja Paliw K. S., była w rzeczywistości działalnością gospodarczą P. P., który czerpał zyski z działalności stacji paliw poprzez wystawianie faktur za dzierżawę na odpowiednio wysokie kwoty, regulowane w zależności od poziomu osiąganego przez stację zysku. W ocenie organu kontrolnego, umowa dzierżawy zawarta w dniu 28 grudnia 2000 roku pomiędzy P.P. a K. S. miała charakter pozorny. W listopadzie i grudniu 2001 roku na stacji paliw przy ul. ... w K. prowadzono sprzedaż detaliczną paliw płynnych: oleju napędowego oraz benzyny Pb 95, Pb 98 i U 95, od których nie zapłacono podatku akcyzowego. Sprzedaż tego towaru nie została objęta podatkiem akcyzowym na żadnym etapie obrotu. W konsekwencji Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej na podstawie art. 34 ust 1 i art. 35 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 roku o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U nr 11 poz. 50 ze zm.) wydał decyzje z dnia 9 listopada 2006 r. i 20 grudnia 2006 r. w których stwierdził, że na P. P. ciążył obowiązek podatkowy w podatku akcyzowym z tytułu sprzedaży wyrobów akcyzowych, od której to czynności podmioty dokonujące obrotu tym paliwem nie zapłaciły podatku akcyzowego. Od powyższych decyzji P.P. złożył odwołania, w których wniósł o ich uchylenie zarzucając im: naruszenie art. 199a Ordynacji podatkowej poprzez zastosowanie wymienionego przepisu do stanu faktycznego zaistniałego w momencie, gdy przepis ten jeszcze nie obowiązywał ani też nie obowiązywały inne przepisy uzasadniające zastosowanie klauzuli obejścia prawa podatkowego, naruszenie art. 68 § 1 w zw. a art. 21 § 1 Ordynacji podatkowej poprzez jego niezastosowanie mimo, iż zaskarżona decyzja ma charakter konstytucyjny a wydana została po upływie trzech lat od daty zdarzenia oraz błędy w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia i bezpodstawne przyjęcie, że obrót paliwami na stacji paliw był obrotem własnym podatnika, podlegającym opodatkowaniu a w konsekwencji nieuzasadnione obciążenie P. P. podatkiem akcyzowym od działalności, której nie wykonywał. Dyrektor Izby Celnej decyzjami z dnia 8 lutego 2007 r. oraz z dnia 27 lutego 2007 r. utrzymał w mocy zaskarżone decyzje, podzielając w całości zarówno ustalenia faktyczne jak i pogląd prawny zaprezentowany przez organ pierwszej instancji a zarzuty odwołania uznał za chybione.