Wyrok NSA z dnia 27 października 2009 r., sygn. II FSK 779/08

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Antoni Hanusz, Sędziowie NSA: Stefan Babiarz (sprawozdawca), . Zbigniew Kmieciak, Protokolant Justyna Nawrocka, po rozpoznaniu w dniu 27 października 2009 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej L. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 23 lipca 2007 r. sygn. akt I SA/Gl 777/06 w sprawie ze skargi L. K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 15 lutego 2006 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2000 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od L. K. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w K. kwotę 2.700 (dwa tysiące siedemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 23 lipca 2007 r., sygn. akt I SA/Gl 777/06 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach oddalił skargę L. K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 15 lutego 2006 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych.

Ze stanu sprawy przyjętego przez Sąd pierwszej instancji wynika, że po rozpatrzeniu odwołania strony od decyzji Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w K. z dnia 18 lipca 2005 r. w sprawie określenia wysokości zobowiązania podatkowego z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych za 2000 r. w kwocie 176.821,40 zł oraz odsetek za zwłokę od zaliczek miesięcznych na podatek dochodowy od osób fizycznych za poszczególne miesiące 2000 r. Dyrektor Izby Skarbowej w K. uchylił decyzję organu pierwszej instancji w części dotyczącej określenia odsetek za zwłokę od zaległości w zaliczkach naliczonych na dzień 30 kwietnia 2001 r. w kwocie łącznej 77.672,90 zł i określił odsetki za zwłokę od zaległości w zaliczkach w kwocie łącznej 76.952,90 zł naliczone do dnia złożenia zeznania, tj. 26 kwietnia 2001 r., natomiast w pozostałej części zaskarżoną decyzję utrzymał w mocy.

W skardze na decyzję organu odwoławczego podatnik podniósł zarzuty naruszenia art. 68, art. 120, art. 121 § 1, art. 123 § 1 i art. 181 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm. - zwanej dalej ord. pod.) oraz art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm. - zwanej dalej u.p.d.o.f.) oraz zarzut błędnego i dowolnego ustalenia stanu faktycznego. Zdaniem skarżącego, oparcie się przez organy podatkowe na zeznaniach i wyjaśnieniach W. C. było niedopuszczalne z uwagi na art. 181 ord. pod. Przeciwko uznaniu tych zeznań i wyjaśnień za wartościowy dowód przemawia fakt, że zostały złożone "pod presją zastosowania aresztu tymczasowego". Zdaniem skarżącego, organy podatkowe winny były, podobnie jak w przypadku obrotu złomem, przyjąć, że usługi marketingowe zostały wykonane. Były one bowiem przedmiotem dalszej odprzedaży, co winno wynikać z dokumentacji zabezpieczonej przez CBŚ. Dokumentacja ta została zabezpieczona wadliwie z punktu widzenia proceduralnego (brak szczegółowego wykazu dokumentów), a nadto z akt sprawy wynika, że nie wszystkie z tych dokumentów zostały okazane w trakcie kontroli podatkowej. W ocenie skarżącego, zebrany w sprawie materiał dowodowy wskazuje na to, że usługi marketingowe nabyte od W. C. były przedmiotem dalszej odsprzedaży, co przyniosło podatnikowi przychód. Zatem koszt ich nabycia stanowił koszt uzyskania przychodu. Podatnik powtórzył też zarzut uniemożliwienia pełnomocnikowi udziału w czynnościach kontrolnych i dostępu do zebranego materiału dowodowego. Ustalenie, że firmy D. i M. nie prowadziły działalności gospodarczej, jest sprzeczne z zebranym w sprawie materiałem dowodowym, co uzasadnia nawiązanie do zeznań M. S. dotyczących obrotu złomem.