Wyrok NSA z dnia 21 października 2008 r., sygn. II OSK 1234/07

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Roman Hauser Sędziowie Sędzia NSA Maria Czapska-Górnikiewicz Sędzia NSA Jerzy Stelmasiak ( spr. ) Protokolant Elżbieta Maik po rozpoznaniu w dniu 21 października 2008 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej E. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 27 września 2006 r. sygn. akt II SA/Gd 1039/05 w sprawie ze skargi E. K. na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] nr [...] w przedmiocie uprawnień kombatanckich oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 27 września 2006 r. (sygn. akt II SA/Gd 1039/05) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku oddalił skargę E. K. na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] października 2005 r. Nr [...] w przedmiocie uprawnień kombatanckich.

W uzasadnieniu Sąd pierwszej instancji orzekł, że Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych decyzją z dnia [...] października 2005 r. Nr [...] wydaną na podstawie art. 127 § 3 w związku z art. 138 § 1 pkt 1 Kpa oraz art. 4 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego (tj.: Dz.U. z 2002 r. Nr 42, poz. 37 zwana dalej ustawą o kombatantach) po rozpoznaniu wniosku E. K. o ponowne rozpatrzenie sprawy utrzymał w mocy decyzję własną z dnia [...] sierpnia 2005r. Nr [...] o odmowie przyznania uprawnień kombatanckich.

W uzasadnieniu wskazano, że z akt sprawy wynika, iż E. K. od dnia 9 września 1939 r. do stycznia 1945 r. wykonywała nieodpłatnie pracę przymusową na rzecz III Rzeszy. Jednak z ustaleń postępowania dowodowego nie wynika, że strona przebywała w jakimkolwiek hitlerowskim obozie w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 1 lit. a, b i c ustawy o kombatantach, a także żeby strona była odebrana rodzicom w celu poddania eksterminacji lub przymusowemu wynarodowieniu w rozumieniu art. 4 ust. 2 ustawy.